Mandioka eta zaporetsua, Brasilgo labore zaharrenetariko eta tradizionalenetako bat da, eta herrialdeko eskualde bakoitzak bere platera, bere bertsioa eta baita sustraiaren izen ezberdina ere. Mandioka, mandioka, castelinha, maniva, maniveira, mandioka, nekazaritzako ikur nazional moduko bat da, nazioarteko potentzialarekin: bere nutrizio-indarragatik eta landatzeko eta kulturarako duen aldakortasunagatik, NBEk manioka aukeratu zuen XXI.mendeko elikagai gisa. Halako aldakortasuna platerean ere islatzen da, mandioka erabiltzeko aukera ugarietan –hainbeste jenderen harridurarako, adibidez, sagoa maniokaz ere egiten dela deskubritzen du–.

Rio Grande do Suleko jatorria, sagoa Serra Gauchako postre tradizionala da, osagaien artean ardo beltza erabiltzen duena. Bolak belakitsuak, askoren harridurarako, mandioka almidoi egosiarekin egiten dira. Errezetak tradizio indigenak eta Portugalgo eragina nahasten ditu herrialdean, eta beheko txioan ikusten da jende gutxik dakien erroaren erabilera errezeta gozoan.

Zenbat urte zenituen sagoa egiten dela ezagutu zenuenean. maniokatik? pic.twitter.com/Q1n103ji3m

— astindu egiten da ? (@detremura) 2020ko maiatzaren 17a

Askok uste zuten gelatinaz eta ardoz egindako gozoki bat zela, edo ardoz soilik, baina inoiz ez manioka. Beste batzuk "sago zuhaitz" baten existentzian sinesten zuten, zuhaitz bat bertatik pilotak aterako ziren -eta askoaitortzen dute momentu horretan bakarrik jakin zutela jatorriaren berri, mezu horrekin. Almidoia manioka garbi, birrindu eta bustitik prestatzen da, oietako heze bat osatuz, eta gero bahetzen da bolak bihurtu arte, berotu eta gero hozten diren.

ardoa espeziekin gehitzen da, ale eta kanela adibidez, baina errezeta zukuarekin edo esnearekin ere egin daiteke.

Sagu Junino