De paparazzi-cultuur is nu zo populair en controversieel als een deel van de westerse media en pers: er gaat geen dag voorbij dat we niet in grote hoeveelheden de foto's of video's consumeren van beroemdheden die op straat of uit ingestudeerde poses en omstandigheden zijn vastgelegd - in zogenaamd het echte leven. Maar hoe is zo'n cultuur ontstaan en waarom gebruiken we een Italiaanse term om de fotografen te benoemen die opnames maken vanberoemde mensen in hun intieme momenten?

Het antwoord op beide vragen is hetzelfde en, zoals wordt onthuld in een interessante video van het kanaal NerdWriter, gaat het terug naar het naoorlogse Italië - meer precies naar Rome in de jaren 1950, toen de cinema van het land een van de belangrijkste en populairste ter wereld werd en de stad begon te dienen als decor voor grote producties.

De foto's van paparazzi voeden tot op de dag van vandaag de pers en media over de hele wereld.

Fotografen wachten op beroemdheden buiten een nachtclub in Rome begin jaren 1960

-Marilyn Monroe, JFK, David Bowie... 15 foto's die de brutaliteit en 'gouden eeuw' van de paparazzi vastleggen

Met het succes van de stroming die bekend staat als het Italiaanse neorealisme in de tweede helft van de jaren veertig - waaruit grote werken voortkwamen zoals "Rome, Open City" van Roberto Rosselini en "Bicycle Thieves" van Vittorio de Sica - werd de Italiaanse film op dat moment de interessantste ter wereld. Hiermee werd de beroemde Cinecitta studio, geopend in Rome in de jaren dertig, tijdens hetBenito Mussolini, voor de realisatie van nationalistische en fascistische producties, kon worden heropend - om vervolgens niet alleen de mooie bloem van de Italiaanse productie te realiseren, maar ook die van Hollywood.

De lage loonkosten, de immense omvang van de studio's en de charme van de stad zelf maakten van de Italiaanse hoofdstad een van de meest bruisende centra van de wereldcinema in de jaren 1950 en creëerden zo de ideale context waarin de cultuur van de paparazzi in feite zou ontstaan en zich op een onvermijdelijke manier zou vermenigvuldigen.

Fotograaf Tazio Secchiaroli, beschouwd als de eerste paparazzi, die de cultuur in Rome inluidde

Foto van Anita Ekberg, genomen door Secchiaroli in 1958: een van de eersten van de paparazzicultuur

-Iconische foto's van beroemdheden uit de jaren 50 en 60, gemaakt door een van de eerste paparazzi ter wereld.

Het was daar dat grote producties zoals "Quo Vadis" en "Ben-Hur" werden gefilmd, en het was daar dat de beroemdste persoonlijkheden van de wereldcinema naar Rome kwamen. Actrices, acteurs en regisseurs circuleerden langs de beroemde Via Veneto, evenals de meest trendy restaurants en feestjes in de Italiaanse hoofdstad.

In deze context, nog steeds in een economisch geschokt Italië dat zich langzaam herstelde van de oorlog, begonnen straatfotografen, die vroeger hun zakgeld verdienden met het vastleggen van toeristen voor de oude monumenten, het komen en gaan vast te leggen van namen als Audrey Hepburn, Elizabeth Taylor, Brigitte Bardot, Grace Kelly, Sophia Loren, Clint Eastwood, en zo veel meer - maar ook het fotograferen van intieme momenten envan zulke artiesten, om de foto's te verkopen aan kranten in Italië en over de hele wereld.

Brigitte Bardot in Rome, voor fotografen eind jaren 1950

Clint Eastwood skateboardt door de straten van Rome tijdens de

Elizabeth Taylor, dinerend naast miljonair Aristoteles Onassis, in Rome, 1962

-Anti-paparazzikledinglijn belooft foto's te verpesten en privacy te garanderen

Niet toevallig is een van de belangrijkste punten in deze ontstaansgeschiedenis van de paparazzi-cultuur de film "The Sweet Life", een meesterwerk van Federico Felini, die precies zo'n context schetst. In het verhaal, uitgebracht in 1960, speelt Marcello Mastroianni het personage Marcello Rubini, een fotograaf die gespecialiseerd is in sensationele verhalen over beroemdheden - zoals de Amerikaanse actrice Sylvia Rank, gespeeld door AnitaEkberg, die het "doelwit" wordt van de lens van de journalist tijdens een bezoek aan de stad. In "The Sweet Life", dat wordt beschouwd als een van de grote films uit de filmgeschiedenis, wordt de fotograaf indirect geïnspireerd door Tazio Secchiaroli, erkend als de eerste paparazzo van de wereld.

In Fellini's film heeft een van de personages precies deze bijnaam, die vandaag de dag in bijna elke taal en elk land wordt gebruikt om dit controversiële en populaire beroep te beschrijven: Mastroianni's personage heet Paparazzo. Volgens Fellini is de naam een verbastering van het woord "papataceo", dat zijn naam geeft aan een grote en vervelende mug.

Marcello Mastroianni en Anita Ekberg in een scène uit Fellini's The Sweet Life

Walter Chiari, samen met Ava Gardner, achter Secchiaroli aan in Rome in 1957