Vooroordelen en menselijke horror kunnen vele gezichten hebben, en één daarvan is ongetwijfeld dat van de Amerikaanse Hazel Bryan Ze was pas 15 toen ze de hoofdrol speelde in een van de meest iconische en afschuwelijke beelden van de burgerrechtenstrijd in de VS.

De foto laat Hazel zien, gegrepen door haat, schreeuwend tegen een ander bepalend personage van deze moeilijke tijd - deze stond echter aan de goede kant van de geschiedenis: ze was tegen de aanwezigheid van Elizabeth Eckford een van de eerste zwarte studenten die studeerde aan een geïntegreerde school in het zuiden van de VS, waar Hazel over tekeer ging - en een foto, genomen door Will telt Hij vereeuwigde het exacte moment, als het portret van een tijdperk dat nooit had mogen bestaan, van een schaduw die erop staat niet te verdwijnen.

De iconische foto

De foto is genomen op 4 september 1957, bij Middelbare school Little Rock Het gezicht van de jonge Hazel, die een woord schreeuwt dat verborgen is in het stilstaande beeld - maar impliciet in de woede tegen het gebaar van eenvoudige gelijkheid tussen allen - wat vandaag de dag een praktisch verboden term is geworden in de VS (alsof ze eist dat haar vooroordeel wet blijft, en dat de jonge Elizabethterugkeer naar de ketenen en slavernij van zijn voorouders) lijkt het gezicht te stempelen van iemand die verloren is, die nooit verlossing zal vinden of een maat voor de gruwel van zijn daden.

Andere beelden van de beruchte dag

De foto stond de volgende dag in de kranten en werd deel van de geschiedenis, met gezichten die op onvergetelijke wijze een tijdperk en een kwaad van de mensheid markeerden. 60 jaar na dit emblematische moment bevroren in de tijd, terwijl Elizabeth een symbool werd van de strijd en het verzet van zwarte mensen in de VS, bleef Hazels verhaal vele tientallen jaren onbekend. Een recent boek heeft echter een deel van deze ervaring blootgelegd .

De voorpagina van de krant van de volgende dag

Zodra de foto uitkwam, besloten Hazels ouders dat het het beste was om haar van school te halen. Ironisch genoeg studeerde ze geen enkele dag samen met Elizabeth of de andere acht zwarte leerlingen die op Little Rock Central High School kwamen. Het jonge meisje, dat naar eigen zeggen geen grote politieke interesses had en meedeed aan de aanval op Elizabeth om deel uit te maken van de racistische "klas", kreeg naarmate de jaren verstrekenNa die middag werd ze meer gepolitiseerd en benaderde ze activisme en sociaal werk - met moeders en arme vrouwen, meestal zwart, vooral toen ze geconfronteerd werd met de perceptie van haar deelname aan een geschiedenis van racisme die ze uiteindelijk (geïnspireerd door de toespraken van Martin Luther King Jr.) als iets verschrikkelijks zag.

In het midden van de jaren 1960, zonder veel fanfare of platen, Hazel noemde Elizabeth De twee praatten ongeveer een minuut, waarin Hazel zich verontschuldigde en verklaarde hoe ze zich schaamde voor haar daad. Elizabeth accepteerde het verzoek en het leven ging verder. Pas in 1997, op de 40e verjaardag van het einde van de segregatie op de school - in een ceremonie die werd voorgezeten door de toenmalige president Bill Clinton - ontmoetten de twee elkaar weer. En, als in een wonder van de tijd, ontdekten de twee zichzelf als vrienden.

De twee, in 1997

Geleidelijk aan begonnen ze elkaar te bezoeken, lezingen te geven of zelfs gewoon elkaar te ontmoeten en gedurende een bepaalde tijd werden ze echt een deel van elkaars leven. Geleidelijk keerden wantrouwen en wrok echter terug Het publiek, zwart en wit, zowel tegen Elizabeth - beschuldigd van het afzwakken en opschonen van het verhaal - als tegen Hazel - alsof haar gebaren hypocriet waren en haar "onschuld" een drogreden.

Tussen de twee bleek de huwelijksreis echter ingewikkelder dan het leek en Elizabeth begon inconsistenties en "gaten" in Hazels verhaal te ontdekken - die beweerde zich niets van het incident te herinneren." Ze wilde dat ik me minder ongemakkelijk zou voelen, zodat zij zich minder verantwoordelijk zou voelen. ", zei Elizabeth in 1999." Maar echte verzoening kan alleen plaatsvinden als er een eerlijke en volledige erkenning is van ons pijnlijke verleden samen ".

De laatste ontmoeting vond plaats in 2001 en sindsdien hield Hazel zich vooral stil en anoniem - dat jaar schreef ze Elizabeth om haar te condoleren met de dood van haar zoon door toedoen van de politie. De hardheid van het verhaal van deze twee levens die elkaar noodgedwongen kruisten en markeerden, dient om te illustreren hoe vooroordelen en haat ons leven kunnen beïnvloeden als merktekens...Vooroordelen moeten dus altijd worden bestreden voordat ze tot bloei komen.