هر ماه 60 میلیون قطعه لباس در بنادر غنا سپرده می شود. این محصولات توسط صنایع مد سریع در اروپا، ایالات متحده و چین زباله در نظر گرفته می شوند. این کشور یکی از بزرگترین ذخایر زباله در بازار مد است و موضوع یک مشکل بزرگ زیست محیطی و اقتصادی است.

طبق گزارش بی‌بی‌سی، لباس‌ها به قیمت بسیار پایین توسط تاجران غنا ته نشین شده و خریداری می‌شوند. ، که به دلیل خود صنعت مد سریع شکسته شد. لباس ها بر حسب وزن فروخته می شوند و فروشندگان لباس هایی را انتخاب می کنند که در شرایط خوبی هستند، اما اکثر آنها کاملاً آسیب دیده اند.

محل زباله در آکرا، غنا، مملو از پست های ناخواسته و فست فود است. لباس مد

لباس های آسیب دیده به زباله دان های بزرگ واقع در کنار دریا فرستاده می شوند. لباس ها - که عمدتاً پلی استر هستند - در نهایت به دریا منتقل می شوند. از آنجایی که پلی استر مصنوعی است و تجزیه آن زمان می برد، مشخص شد که این یک مشکل زیست محیطی بزرگ برای حیات دریایی در سواحل غنا است.

مشکل بسیار بزرگ است: طبق بررسی های اخیر، تنها در ایالات متحده، مصرف البسه در پنج دهه اخیر بیش از 800 درصد رشد داشته است و این ضایعات در کشورهای جهان اول باقی نمانده است. کشورهای دیگر مانند کنیا نیز اولین زباله مد جهان را دریافت می کنند.

و مشکل در روش صنعت سریع است.مد اپرا. «بازار مد سریع در واقع یکی از مکانیسم هایی است که به شکوفایی نظام سرمایه داری کمک می کند. صنعتی است که دارای زنجیره تولید گسترده است و در قوانین ملی و بین المللی با خلأهای زیادی در ردیابی و پاسخگویی مواجه است. مدل اقتصاد خطی که این سیستم پیشنهاد می‌کند به تشویق استفاده از نیروی کار ارزان ختم می‌شود، اغلب ارزشی کمتر از حداقل چیزی که برای زندگی در نظر گرفته می‌شود، ارائه می‌کند و به دنبال راه‌حلی مؤثر برای تمام زباله‌هایی که تولید می‌کند، نیست.» andara Valadares، نماینده مشاور انقلاب مد در برزیل، به PUC Minas گفت.

"شرکت ها باید به دنبال آن باشند که آنچه را استخراج می کنند به جامعه و طبیعت برگردانند. این بدان معنی است که آنها باید بیش از یک محصول را ارائه دهند و مسئولیت پذیر باشند. و در جستجوی یک نظام برابرتر فعال است. بسیاری از کارآفرینان فکر می کنند که پایداری برخلاف تولید ثروت است، اما در واقع برعکس است. مفهوم توسعه پایدار پیشنهاد می کند که این ثروت ها عادلانه تر تقسیم شوند. و واضح است که منابعی که برای تولید ثروت استفاده می شود نمی تواند سلامت مردم و کره زمین را به خطر بیندازد وگرنه حس بودن خود را از دست می دهد. او می افزاید: این در مورد تعادل بین رفاه اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی است.