یکی از بزرگترین مجسمه سازان تمام دوران بالاخره موزه خود را پیدا کرد. در شهر Nogent-sur-Seine، یک ساعت از پاریس، موزه کامیل کلودل به تازگی درهای خود را باز کرده است که به کار مجسمه ای اختصاص داده شده است که در یک آسایشگاه رها شده بود و آثارش باید دهه ها صبر می کرد تا سرانجام به رسمیت شناخته شود. به عنوان یکی از بزرگترین نام ها در مجسمه سازی در تمام دوران. کامیل در سال 1882 تا آخرین مجسمه‌های برنزی خود، از سال 1905، به نمایش گذاشت، دوره‌ای که در آن اولین نشانه‌های اختلالات روانی ظاهر شد و تا پایان عمر، در سن 78 سالگی در سال 1943، او را همراهی کرد.<1

این مجموعه همچنین دارای 150 اثر از هنرمندان دیگر زمان خود است. به منظور برجسته کردن استعداد اصیل و خارق‌العاده کامیل و همچنین تأثیرپذیری از معاصران در آن زمان.

متأسفانه نوشتن در مورد کامیل کلودل بدون ذکر تاریخ غم انگیز او و رابطه پیچیده او با آگوست رودن غیرممکن است.

از آنجایی که دستیار و عاشق «پدر مجسمه‌سازی مدرن» بوده است، استعداد کامیل - و در نتیجه سلامت روانی او - در نهایت با شناخت رودن و همچنین توسط غالب آن تحت الشعاع قرار گرفت. machismo، که مانع از آن می شد که یک زن به عنوان یک نابغه هنر دیده شودعظمت برابر، و برای قضاوت اخلاقی که جامعه با آن کامیل را در شرایط معشوق محکوم کرد.

در 30 سال آخر زندگی‌اش، کامیل عملاً بازدیدکنندگانی را در پناهگاهی که در آن زندگی می‌کرد، پذیرفت و حتی با تشخیص چندین بار به عنوان فردی که می‌تواند به زندگی اجتماعی و خانوادگی بازگردد، تا زمان مرگش زندگی کرد. در یک بیمارستان روانی محبوس شده است.

[youtube_sc url=”//www.youtube.com/watch?v=ibjPoEcDJ-U” width=”628″]

داستان کامیل به خوبی این موضوع را نشان می دهد نقطۀ جدی که می‌تواند به آن نبرد و نابرابری جنسیتی برسد - ارائه موزه‌ای با چنین عظمتی به هنرمندی اولین قدم اساسی است - باشد که این اولین قدم از بسیاری باشد، تا در آینده چنین گام‌هایی تنها ارجاعاتی به گذشته‌ای مبهم باشد. دیگر وجود ندارد.

© عکس‌ها: افشای