اگر شما یک زن چاق هستید، مطمئناً شما را "چاق"، "چاق"، "ناز" و دیگر اصطلاحات مشابه نامیده اند. اگر شما یک زن چاق نیستید، احتمالاً از همان عبارات برای اشاره به یکی استفاده کرده اید. این کلمات تعبیرهایی هستند، تلاش هایی برای تسکین این واقعیت که بدن لاغر نیست یا برای جلوگیری از یک تخلف فرضی چربی هراسی. اما اگر کلمه "چاق" کلمه نفرین نیست، چرا باید کمرنگ شود؟

- لاغری ادل نشان دهنده چربی هراسی پنهان در نظرات چاپلوس کننده است

این نکته کلیدی سوال است: او به آن نیاز ندارد. در فرهنگ لغت، "gordo (a)" فقط یک صفت است که هر چیزی را که محتوای چربی بالایی دارد طبقه بندی می کند. معنای تحقیر آمیز موجود در آن منحصراً توسط جامعه ای که در آن زندگی می کنیم استفاده می شود. از کودکی، حتی ناخودآگاه، به ما یاد می دهند که زنان و به طور کلی افراد چاق را از انسانیت خارج کنیم، گویی بدنی که دارند شایسته ترحم و نفرت است، در همان زمان و به همان نسبت.

– Fatphobia: کتاب "Lute como uma Gorda" در مورد پذیرش و مقاومت زنان چاق صحبت می کند

زنان چاق معمولاً به تحقیر نگاه می شوند زیرا خارج از استاندارد زیبایی هستند. .

آنچه ما باید به طور جمعی درک کنیم این است که چاق بودن بد نیست. چاق بودن فقط یک ویژگی فیزیکی دیگر است، درست مانند قد، اندازه پاها یا شکل گوش های شما، بدون اینکه به بار منفی یا منفی مرتبط باشد.مثبت یک بدن چاق لزوماً کمتر سالم یا مطلوب نیست، فقط بدنی است مانند بدن دیگر.

اما چرا کلمه "چاق" مترادف با توهین شد؟ برای پاسخ به این سوال، در زیر هر آنچه را که باید در مورد چربی فوبیا و منشاء استاندارد زیبایی فعلی بدانید، توضیح می دهیم.

چربی هراسی چیست؟

چربی هراسی اصطلاحی است که برای اشاره به تعصب نسبت به افراد چاق استفاده می شود، افرادی که فقط می توانند تحقیر، تحقیر و تحقیر شوند. توسط بدنی که دارند این نوع عدم تحمل اغلب با لحن شوخی یا به عنوان نگرانی برای سلامت قربانی ظاهر می شود.

– چربی هراسی: چرا بدن های چاق بدن های سیاسی هستند

برخلاف نژادپرستی و هموفوبیا ، قوانین برزیل هنوز حملات چربی هراسی را جرم توصیف نمی کند، اما برخی از حمایت های قانونی را فراهم می کند. قربانیانی که از نظر وزنی مورد تبعیض قرار می‌گیرند می‌توانند از متجاوزان خود برای خسارات اخلاقی شکایت کنند. به دلیل فقدان اقدامات موثر، بزرگترین مشکل برای شکایت این است که بتوانیم ثابت کنیم که یک قسمت از چربی هراسی واقعا اتفاق افتاده است.

جسم چاق x بدن لاغر: استاندارد ایده آل در طول تاریخ

بدن یک ساختار اجتماعی است.

احساس بیزاری از بدن چاق همیشه نبوددر جامعه حضور دارد. زمانی که استاندارد زیبایی در طول تاریخ تغییر کرده است، توسعه یافته است. نحوه ادراک یک فرد از هویت و بدن خود بخشی از یک ساختار ایدئولوژیک است که توسط عوامل مختلف اجتماعی، عمدتاً رسانه ها و مطبوعات، تداوم یافته است. این به این معنی است که یک واقعیت جمعی را منعکس می کند، در چارچوبی وجود دارد که به همه چیز معنا می بخشد.

– Rebel Wilson می‌گوید که پس از کاهش وزن بهتر درمان می‌شود و چربی هراسی را در معرض دید قرار می‌دهد

بدن زنان بر اساس بازنمایی‌هایی که جامعه توضیح می‌دهد از مردان متمایز می‌شود. جنسیت از نظر بیولوژیکی تعیین نمی شود، بلکه از نظر فرهنگی تعیین می شود. بنابراین، بدن نیز یک ساخت اجتماعی است که توسط معانی شکل می گیرد که در طول زمان تغییر می کنند.

تا قرن نوزدهم، زنان با باسن پهن، پاهای ضخیم و سینه‌های پر با زیبایی، سلامتی و اصالت همراه بودند، زیرا ویژگی‌های جسمانی آنها حاکی از آن بود که رژیم غذایی غنی از تنوع و کمیت داشتند. از قرن بیستم به بعد بود که بدن های چاق بر خلاف بدن های لاغر که زیبا و سالم به حساب می آمدند نامطلوب شدند.

بدنه ایده آل مجلات وجود ندارد. بدن ایده آل واقعی همان بدنی است که شما دارید.

– چربی هراسی بخشی از روال 92 درصد برزیلی ها است، اما تنها 10 درصد نسبت به افراد چاق تعصب دارند

از آن زمان، بدنزنانه ایده آل لاغر است. این تبدیل به نمادی از خوشبختی و زیبایی شده است، شرط اصلی پذیرش اجتماعی و موفقیت زنان در همه زمینه های زندگی، به خصوص عاشقانه و حرفه ای. لاغری بر روی جلد مجلات برجسته شد و به عنوان یک رویای مصرف کننده، که نیاز به تسخیر به هر طریقی داشت، چه از طریق رژیم های غذایی رادیکال، چه از طریق مداخلات جراحی و چه از طریق تمرینات بدنی غیرمسئولانه، برجسته شد.

– گزارش‌هایی در شبکه‌های اجتماعی درباره اثرات روان‌شناختی چربی هراسی پزشکی بحث می‌کند

در همین حال، بدن چاق مترادف با سلامت ضعیف، شلختگی، تنبلی و فقر شده است. وسواس لاغری، چاق را به نمادی از اخلاق و منش تحقیر آمیز تبدیل کرد. زنان چاق به دلیل انحراف از معیارهای زیبایی شناختی تحمیل شده توسط جامعه مورد انگ قرار می گرفتند. بر اساس این دیدگاه چربی هراسی، آنها ناامیدی خود را از ناسازگاری اجتماعی در مورد غذا برطرف می کنند.