علیرغم پیشرفت های مهمی که توسط سیاست هایی مانند سهمیه بندی به دست آمده است، حتی امروزه نیز حضور سیاه پوستان در اقلیت مطلق در دانشگاه ها به عنوان یکی از جدی ترین نشانه های نژادپرستی در برزیل تایید شده است. در سال 1940، در کشوری که فقط 52 سال قبل برده داری را لغو کرده بود و مثلاً 8 سال قبل از آن حق رای زنان را مجاز می دانست، در سال 1932، فرضیه فارغ التحصیلی یک زن سیاه پوست به عنوان مهندس از دانشگاه برزیل عملی و متأسفانه بود. یک توهم زیرا این هذیان گویی بود که اندینا آلوز مارکز متولد پارانا در سال 1940 با ورود به دانشکده مهندسی و فارغ التحصیلی به عنوان اولین مهندس زن در پارانا و اولین زن سیاهپوست فارغ التحصیل مهندسی در سال 1940 به واقعیت تبدیل شد. در برزیل.
همچنین ببینید: پشت ویروس: عبارت "هیچ کس دست کسی را رها نمی کند" از کجا آمده است
Enedina Alves Marques
Enedina در سال 1913 با اصالتی فقیر با پنج خواهر و برادر دیگر به دنیا آمد، در خانه سرگرد Domingos Nascimento Sobrinho، جایی که مادرش بود، بزرگ شد. کار کرد. این سرگرد بود که هزینه تحصیل او را در یک مدرسه خصوصی پرداخت کرد تا زن جوان بتواند با دخترش همراهی کند. پس از اتمام تحصیلات خود در سال 1931، اندینا شروع به تدریس کرد و رویای تحصیل در یک دانشگاه مهندسی را در سر داشت. اندینا برای پیوستن به گروهی که فقط توسط مردان سفیدپوست تشکیل شده بود در سال 1940 باید با انواع آزار و اذیت و تعصب روبرو می شد - اما به سرعت عزم و هوش او او را برجسته کرد تا اینکه در سال 1945 سرانجام در سال 1945فارغ التحصیل رشته مهندسی عمران از دانشگاه پارانا.
اندینا در سمت چپ، همراه با معلمان دیگرش
سال پس از فارغ التحصیلی، اندینا به عنوان دستیار مهندسی در وزیر امور خارجه شروع به کار کرد. برای Viação e Obras Públicas و سپس به وزارت امور خارجه آب و برق پارانا منتقل شد. او روی توسعه طرح برق آبی پارانا در چندین رودخانه در ایالت، با تاکید بر پروژه نیروگاه Capivari-Cachoeira کار کرد. افسانه ها حاکی از آن است که اندینا با اسلحه بر روی کمرش کار می کرد و برای بازپس گیری احترام مردان اطرافش در یک کارگاه ساختمانی، گهگاه به هوا شلیک می کرد.
کارخانه Capivari-Cachoeira
پس از یک حرفه خوب، او به دنیا سفر کرد تا در مورد فرهنگ ها بیاموزد و در سال 1962 بازنشسته شد و به عنوان یک مهندس بزرگ شناخته شد. انیدا آلوز مارکز در سال 1981 در سن 68 سالگی درگذشت و نه تنها میراث مهمی برای مهندسی برزیل، بلکه برای فرهنگ سیاه‌پوستان و مبارزه برای کشوری عادلانه‌تر، برابرتر و کمتر نژادپرست‌تر باقی گذاشت.
