Wat was het politieke standpunt van Nelson Mandela? De leider van de zwarte bevrijding onder het apartheidsregime dat meer dan 45 jaar standhield in Zuid-Afrika had connecties met verschillende ideologieën, maar bleef altijd wars van etiketten.

Tijdens de geschiedenis van de Zuid-Afrikaanse politiek veranderde de commandant van het verzet verschillende keren van mening en had hij verschillende bondgenoten bij de opbouw van zijn strijd. Maar twee ideologieën speelden een overheersende rol in Mandela's denken: communisme en afrikaans nationalisme .

- District Six: het ongelooflijke (en vreselijke) verhaal van de bohemienachtige, LGBTQI+ wijk die werd verwoest door de apartheid in Zuid-Afrika

Nelson Mandela en het socialisme

De rol van Nelson Mandela werd eminent in de Zuid-Afrikaanse politiek vanaf de Waagcampagne, of Defiance-campagne, In juni 1952 besloot het ANC, de belangrijkste organisatie van de zwarte Zuid-Afrikaanse beweging, zich te verzetten tegen de wetten die het segregatieregime institutionaliseerden. tussen blanken en niet-blanken in het land.

Het was 10 jaar handelen op basis van de inspiratie van Gandhi's Satyagraha - die een sterke invloed had in Zuid-Afrika omdat hij in het land had gewoond en politiek had bewogen - maar de onderdrukking veranderde niet: de blanke supremacistische dictatuur van de Afrikaanse regering doodde zelfs 59 mensen tijdens een vreedzame demonstratie in 1960, wat leidde tot het verbod op de CNA in het land.

Volgens studies, documenten en verslagen uit die tijd was Mandela lid van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Zuid-Afrika, die zich ook aansloot bij de zwarten in de strijd tegen de apartheid.

- Buiten de gebaande paden, oude buitenwijk van Kaapstad is een reis terug in de tijd

Cuba's hulp voor Mandela's beweging was cruciaal; Mandela zag een inspiratie in Fidel Castro in zijn nationale bevrijdingsstrijd, maar had niet de marxistisch-leninistische aspiraties van de Cubaan.

De link tussen de strijd van het ANC en het socialisme was al eerder gelegd: het waren de landen van het rode blok en vooral de Sovjet-Unie die de apartheid op internationaal niveau zouden bestrijden. De dictatuur vond steun in de VS, het VK en andere landen van het kapitalistische blok.

Maar Nelson Mandela, die al op de communistische partijlijn zat, probeerde financiering te vinden voor de gewapende strijd in het land. De CNA, die illegaal was, had het pacifisme al opgegeven en begreep dat alleen een gewapende opstand zwarten kon bevrijden van de koloniale en racistische banden die de segregatie in stand hielden.

Nelson Mandela reisde naar verschillende landen om te proberen financiering te vinden voor zijn gewapende beweging, maar hij kon geen steun vinden in kapitalistische landen vanwege de verbondenheid van het ANC met het socialisme. Het grootste obstakel lag in de landen van Afrika zelf: veel al onafhankelijke landen waren pionnen geworden in de Koude Oorlog voor verschillende partijen. De enige manier om steun te vinden binnen beide kantenging over Afrikaans nationalisme.

- 25 jaar na Mandela zet Zuid-Afrika in op toerisme en diversiteit voor groei

Mandela op een bijeenkomst van de Communistische Partij van Zuid-Afrika; leider zag communisten als onderdeel van een belangrijke alliantie, maar stond ver af van het marxistisch-leninistische gedachtegoed en demonstreerde dit met een coalitieregering

"Als je met communisme een lid van de Communistische Partij bedoelt en een persoon die gelooft in de theorie van Marx, Engels, Lenin, Stalin en zich strikt houdt aan de partijdiscipline, dan ben ik geen communist geworden." zei Mandela in een interview.

Mandela heeft altijd ontkend dat hij een voorstander was van het marxistisch-leninistische gedachtegoed en dat hij lid was van de Communistische Partij. Hij hield zich afzijdig van het socialisme als ideologie, maar bouwde tijdens de verkiezingen van 1994 wel een coalitie op met de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij.

Maar Nelson onderhield altijd goede relaties met internationale linkse bewegingen, vooral in de strijd voor Palestina en in een bloeiende vriendschap met Cuba, dat hielp de zwarte bevrijding in Zuid-Afrika te financieren.

Nelson Mandela en Afrikaans nationalisme

Mandela was ideologisch altijd erg pragmatisch en zijn belangrijkste doel was de bevrijding van de zwarte bevolking en rassengelijkheid in Zuid-Afrika, met een neiging naar sociaal-democratisch denken met sociale voorzieningen voor de bevolking. Dat is zelfs de reden waarom hij na het grijpen van de macht, werd de CNA het mikpunt van kritiek: naast het handhaven van de overheersing van blanken over zwarten zonder de accumulatie van bezit in twijfel te trekken, besloot de partij een coalitieregering te vormen tussen de kolonisatoren en de onderdrukten.

- Zonder Winnie Mandela verliezen de wereld en zwarte vrouwen nog een koningin van de antiracistische strijd

Gandhi was van grote invloed op Nelson Mandela; Indiase bevrijdingsleider zette vroege politieke stappen in Zuid-Afrika. Beiden werden inspirerend in de wereld als symbolen van antikoloniale strijd

Maar het idee van een vrij Afrika was cruciaal voor Mandela's filosofie. Zuid-Afrika was achtergelaten in een toestand sui generis Mandela bezocht verschillende landen op het continent voor en na zijn gevangenschap: het beeld was heel anders voor 1964 en na 1990.

Een van Mandela's belangrijkste inspiratiebronnen was het Nationaal Bevrijdingsfront van Algerije en zijn belangrijkste denker, Frantz Fanon. Hoewel Nelson Mandela geen marxist was, was hij een overtuigd anti-imperialist en zag hij in Fanons bevrijdende en dekoloniale gedachtegoed een bevrijdingsfilosofie.

Lees meer: De toneelstukken van Frantz Fanon worden gelanceerd in een boek met een nieuwe vertaling in Brazilië

De voormalige president van Zuid-Afrika was geen pan-Afrikanist zoals Kwame Nkrumah, maar hij zag het als de taak van de Afrikaanse landen om te beslissen over de kwesties van het continent en hij pleitte voor de onafhankelijkheid van alle landen op het continent. Hij initieerde een belangrijke diplomatieke doctrine op het continent en was van belang bij het oplossen van enkele conflicten in Congo en Burundi.

Maar een van Mandela's belangrijkste vrienden die zijn politieke filosofie kan verklaren is de controversiële Muammar Kadhafi, voormalig president van Libië. Kadhafi was een van de belangrijkste aanhangers van de Niet-Gebonden Beweging, samen met Nehru, voormalig president van India, Tito, voormalig president van Joegoslavië en Nasser, voormalig president van Egypte.

Kadhafi en Mandela tijdens een bijeenkomst van de Afrikaanse Unie, een diplomatieke instelling die door beide leiders werd bepleit voor meer macht voor de landen van Afrika in interne en externe diplomatieke aangelegenheden

Khadafi vond dat Afrika zijn problemen intern moest oplossen en pleitte voor nationale soevereiniteit om interne problemen op te lossen. De Libische president begreep dat Mandela hiervoor cruciaal was en financierde jarenlang de strijd van het African National Congress en de verkiezingscampagne van de Zuid-Afrikaan werd gefinancierd door Muammar Khadafi.

In antwoord op vragen over zijn betrekkingen met de controversiële Libische president, zou Mandela hebben gezegd: "Degenen die zich ergeren aan onze vriendschap met president Khadafi kunnen in het zwembad springen" .

- USP-student maakt lijst van zwarte en marxistische auteurs en verspreidt deze viraal

Mandela's pragmatisme en zijn streven naar goede diplomatie zonder inmenging van de grote mogendheden stoorde veel mensen, en daarom zien we vandaag de dag het idee dat de leider van het verzet tegen de Afrikaanse dictatuur slechts een "man van de vrede" was. Mandela begreep dat vrede een geweldige oplossing kon zijn, maar hij had een radicale visie op de wereldpolitiek en zijn belangrijkste doel was de bevrijding van Zuid-Afrika envan gekoloniseerde volkeren als geheel.