მათთვის ვინც არ იცის, მარინა აბრამოვიჩმა კარიერა 70-იანი წლების დასაწყისში დაიწყო და ბევრის მიერ ჩვენი დროის ერთ-ერთ ყველაზე საკამათო მხატვრად ითვლება. მისი ნამუშევრები წარმოდგენილია მრავალ საჯარო და კერძო კოლექციაში, გარდა იმისა, რომ მონაწილეობს ყველაზე მნიშვნელოვან საერთაშორისო ხელოვნების გამოფენებში მისი სპექტაკლებით.
70-იან წლებში მარინა აბრამოვიჩი მხატვართანაც ცხოვრობდა ინტენსიური სიყვარულის ისტორიაში ულეი . ისინი ქმნიდნენ ხელოვნებას სიმბიოზურად 12 მომთაბარე წლის განმავლობაში, 1976-1988 წლებში. მათ მთელი წელი გაატარეს აბორიგენებთან ავსტრალიის გარეუბანში. ამსტერდამი მათი ბაზა იყო, მაგრამ მათი სახლი გზაზე, ევროპაში, ფურგონი იყო.
ორი-ორი კავშირის დროს ბევრი აღმავლობა და ვარდნა განიცადა, როგორც ნებისმიერმა ინტენსიურმა ურთიერთობამ, სანამ დასასრული დადგა. წყაროების თანახმად, ულეი მიხვდა, რომ მისი შრომა იყო მისი პრიორიტეტი ცხოვრებაში და ამიტომ მას არასოდეს სურდა შვილების გაჩენა. დაშორება მისთვის დამღუპველი იყო.
მაშინ ერთად დადგა ბოლო სპექტაკლი: გადაწყვიტეს გაევლო ჩინეთის დიდი კედლის გასწვრივ; თითოეულმა დაიწყო ცალ მხარეს სიარული, შუაში შეხვედრა, ბოლო დიდი ჩახუტება და აღარასოდეს ნახონ ერთმანეთი.
Იხილეთ ასევე: იშვიათ ფოტოებზე ნაჩვენებია (ამჟამად ასაკოვანი) გოგონა, რომელიც მოდელად მსახურობდა "ალისა საოცრებათა ქვეყანაში"აჰა, 2010 წლის მაისში, მარინამ გამართა ცოცხალი წარმოდგენა MoMA-ში ქ. ნიუ-იორკში, სახელწოდებით „მხატვარი იმყოფება“.
3 თვის განმავლობაში და დღეში რამდენიმე საათის განმავლობაში აბრამოვიჩი ჩუმად იჯდა ოთახში.სკამი , მეორე სკამისკენ, რომელიც ცარიელი იყო. მუზეუმის დამთვალიერებლები სათითაოდ სხდებოდნენ მის წინ და დიდხანს უყურებდნენ მას. რამდენიც შეეძლოთ.
სწორედ მაშინ ნიუ-იორკში MoMa-მ მიუძღვნა რეტროსპექტივა მის ნამუშევრებს. ამ რეტროსპექტივაში მარინამ წუთიერი დუმილით გაატარა თითოეულ უცნობს, რომელიც მის მოპირდაპირედ იჯდა. ულეი ჩავიდა მის გარეშე და შეხედე რა მოხდა:
Იხილეთ ასევე: „WhatsApp Negão“-ს ფანტაზია იწვევს ბრაზილიაში მულტინაციონალური კომპანიის აღმასრულებელი დირექტორის გათავისუფლებას[youtube_sc url=”//www.youtube.com/watch?v=OS0Tg0IjCp4″]
ხელშესახებ მაგალითში, რომელიც ჩანს არავითარ სიტყვაზე მეტად არაფრის თქმა არ სჭირდებოდათ, რადგან გულით ლაპარაკობდნენ. იმ დუმილის მომენტში ითქვა ყველაფერი, რისი თქმაც საჭირო იყო.
ბევრი ამბობს, რომ ეს ყველაფერი მხატვრისთვის მეტი პოპულარობის მოსაპოვებლად იყო შექმნილი, მაგრამ, მაინც, ხელოვნების მიზანი შესრულდა. (გაკეთებული იყო თუ არა) – ადამიანების შეხება.
ამ გამოფენამ შექმნა Tumblr, სახელწოდებით Marina Abramovic Made Me Cry, ბლოგი, რომელიც აღწერს ამ ადამიანების ფოტოებს, რომლებიც დასუსტდნენ მხატვრის ხანგრძლივი ყურებით. დრო ზედიზედ. იხილეთ რამდენიმე მათგანი:
