Αρκεί να δούμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα γατάκι ή ένα κουτάβι για να βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα περίεργο, αναπόφευκτο και ομόφωνο συναίσθημα: την ασυγκράτητη επιθυμία να σφίξουμε ή και να συνθλίψουμε τα πιο χαριτωμένα ζωάκια. Ποιος είναι όμως ο λόγος που τόσο συχνά μας προσβάλλει αυτό το σύμπλεγμα της Φελίσια που φαίνεται να μας παίρνει όλους μπροστά στη χαριτωμενιά; Υπάρχει, για την επιστήμη, ένα κάπως παράδοξο όνομα γι' αυτόφαινόμενο: "Χαριτωμένη επιθετικότητα".

Μια τέτοια αντίδραση μας απομακρύνει, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, τόσο από τα συναισθήματά μας όσο και από το σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου μας - επηρεάζοντας έτσι τόσο τις νευρωνικές μας δραστηριότητες όσο και τη συμπεριφορά μας.

Μια έκθεση σχετικά με τις χαριτωμένες επιθετικότητες δείχνει πώς δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τα ακραία συναισθήματα ευφορίας - κάτι παρόμοιο με τα δάκρυα ευτυχίας ή, με την αντίθετη έννοια, με το πότε γελάμε σε στιγμές έντασης.

Αυτό που κάνει ο εγκέφαλος για να σας προστατεύσει από την έντονη κορύφωση ενός συναισθήματος είναι να στείλει μια ένεση ενός αντίθετου συναισθήματος, προκειμένου να ανακουφιστεί η αρχική κατάσταση ενθουσιασμού - ή έντασης. Πρόκειται, ωστόσο, για μια ακραία και κάπως ανεξέλεγκτη αντίδραση του εγκεφάλου, αν σκεφτεί κανείς ότι το αίσθημα της χαριτωμενιάς μπροστά στα ζώα και τα μωρά δίνεται για να μας διεγείρει να τα φροντίσουμε. Έτσι, αντί να συνθλίψουμεοργισμένοι με ένα γατάκι ή ένα σκύλο, να θυμάστε ότι το λογικό είναι το αντίθετο: να φροντίζετε το ζώο.