აუცილებელია ხელოვნების დანახვა სილამაზის საზღვრებს მიღმა, რადგან ის ყოველთვის იყო და რჩება საზოგადოების კრიტიკის ერთ-ერთი ყველაზე ეფექტური გზა. სწორედ ამიტომ, ისტორიის მანძილზე რამდენიმე ხელოვანს ადანაშაულებდნენ მიმდინარე ნორმების წინააღმდეგ შეთქმულებაში, მაგალითად, გერმანელ ოტო დიქსს, რომელიც სანგრებშიც კი იბრძოდა და მოგვიანებით თავისი ხელოვნება ომის საშინელებათა დასაგმობად გამოიყენა.

დიქსმა დაიწყო აშკარად პოლიტიზებული ხელოვნების შექმნა 1920-იანი წლებიდან მოყოლებული, როდესაც ბრძოლები ახლახან იწყებოდა. თუმცა, პირველი მსოფლიო ომიდან დაბრუნების შემდეგ, ის დაბრუნდა დრეზდენში - მშობლიურ ქალაქში და განაახლა ხელობა. მის ერთ-ერთ ყველაზე საკულტო სერიალს ჰქვია "Der Krieg" (ომი) (1924) და აჩვენებს ძალადობის შემაშფოთებელ სურათებს შავ-თეთრ ფერებში.

მას შემდეგ მან დაიწყო ომის შემდეგ გერმანული ექსცესების გამოსახვა, სხვა საკითხებთან ერთად აჩვენა დიდი ავტორიტეტები მეძავებთან ერთად, ხარჯავდა მთელ სახელმწიფო ფულს და ბოროტად იყენებდა ძალაუფლებას. ლოგიკურია, რომ ადოლფ ჰიტლერი არ თანაუგრძნობდა მხატვარს და დრეზდენის აკადემიის ხელოვნების პროფესორის თანამდებობიდანაც კი მოხსნა. ოთხი წლის შემდეგ სერია აჩვენეს მიუნხენში ეგრეთ წოდებული "დეგენერაციული" ხელოვნების გამოფენაზე.

მიუხედავად მზარდი დაძაბულობისა, დიქსმა უარი თქვა ემიგრაციაზე და ნაცისტების მმართველობის პირობებშიც კი მოახერხა ნახატების მიყიდვა ინდივიდებსა და ინსტიტუტებზემხარდამჭერი. მხატვარი საბოლოოდ ორი კვირით დააპატიმრეს 1939 წელს გეორგ ელზერის წარუმატებელი მცდელობის შემდეგ ჰიტლერის მოკვლის შემდეგ, მიუხედავად იმისა, რომ მას არაფერი ჰქონდა საერთო გეგმებთან.

1945 წელს იგი შეიპყრეს ფრანგებმა, რომლებმაც აღიარეს მხატვარი, მაგრამ უარი თქვეს მის მოკვლაზე. ერთი წლის შემდეგ იგი გაათავისუფლეს და დაბრუნდა გერმანიაში, სადაც განაგრძო ხატვა 1969 წლამდე სიკვდილამდე. მხატვარი, რომელიც ეწინააღმდეგებოდა და გმობდა ნაციზმის საშინელებებს და ასეც იყო, გადარჩა იმით, რისიც სიცოცხლის ბოლო დღემდე სწამდა.