سەنئەتنى گۈزەللىكنىڭ چېكىدىن خېلىلا يىراقتا كۆرۈش كېرەك ، چۈنكى ئۇ ئەزەلدىن جەمئىيەتنى تەنقىد قىلىشنىڭ ئەڭ ئۈنۈملۈك ئۇسۇللىرىنىڭ بىرى بولۇپ كەلگەن ۋە ھازىرغىچە بولۇپ كەلگەن. شۇڭلاشقا ، تارىختىن بۇيان ، بىر نەچچە سەنئەتكار ھازىرقى قائىدىگە خىلاپلىق قىلىش بىلەن ئەيىبلەنگەن ، مەسىلەن گېرمانىيە ئوتتو دىكىس ، ھەتتا ئۆستەڭدە ئۇرۇشقان ، كېيىن ئۇنىڭ سەنئىتىدىن پايدىلىنىپ ئۇرۇشنىڭ دەھشەتلىرىنى ئەيىبلىگەن.

دىكىس 1920-يىللىرىدىن باشلاپ ، كۈرەش تېخى ئەمدىلا باشلانغاندىن باشلاپ ، ئېنىق سىياسىيلاشقان سەنئەتنى بارلىققا كەلتۈرۈشكە باشلىدى. قانداقلا بولمىسۇن ، 1-دۇنيا ئۇرۇشىدىن قايتىپ كەلگەندىن كېيىن ، ئۇ يۇرتى درېسدېنغا قايتىپ كېلىپ ، ھۈنەر-سەنئىتىنى ئەسلىگە كەلتۈردى. ئۇنىڭ ئەڭ بەلگە خاراكتېرلىك يۈرۈشلۈكلىرىنىڭ بىرى «Der Krieg» (The War) (1924) دەپ ئاتالغان بولۇپ ، قارا ۋە ئاق رەڭدىكى پاراكەندىچىلىكلەرنى كۆرسىتىدۇ.

شۇنىڭدىن باشلاپ ، ئۇ ئۇرۇشتىن كېيىن گېرمانىيەنىڭ ئارتۇقچىلىقىنى تەسۋىرلەشكە باشلىدى ، باشقا ئىشلار ئىچىدە پاھىشە ئاياللار بىلەن چوڭ خوجايىنلارنى كۆرسەتتى ، دۆلەتنىڭ بارلىق پۇلىنى خەجلىدى ۋە ھوقۇقىدىن قالايمىقان پايدىلاندى. لوگىكا جەھەتتىن ئېيتقاندا ، ئادولف گىتلېر سەنئەتكارغا ھېسداشلىق قىلمىغان ، ھەتتا ئۇنى درېسدېن ئاكادېمىيىسىنىڭ سەنئەت پروفېسسورىلىق ئورنىدىن ئېلىپ تاشلىغان. تۆت يىلدىن كېيىن ، بۇ يۈرۈشلۈك ئەسەر ميۇنخېندىكى ئاتالمىش ​​«چېكىنىش» سەنئىتى كۆرگەزمىسىدە كۆرسىتىلدى.

گەرچە جىددىي ۋەزىيەتنىڭ كۈچىيىشىگە قارىماي ، دىكىس چەتئەلگە چىقىشنى رەت قىلدى ، ھەتتا ناتسىستلار ھۆكۈمرانلىقىدا بولسىمۇ ، رەسىملەرنى شەخس ۋە ئورگانلارغا سېتىشقا ئۈلگۈردى.قوللايدۇ. بۇ سەنئەتكار 1939-يىلى جورج ئېلسېرنىڭ گىتلېرنى ئۆلتۈرمەكچى بولغاندىن كېيىن ، ئۇنىڭ پىلانى بىلەن ھېچقانداق مۇناسىۋىتى بولمىسىمۇ ، ئىككى ھەپتە تۈرمىگە تاشلانغان.

1945-يىلى ئۇ فرانسىيەلىكلەر تەرىپىدىن تۇتۇلغان ، ئۇ سەنئەتكارنى تونۇغان ، ئەمما ئۇنى ئۆلتۈرۈشنى رەت قىلغان. بىر يىلدىن كېيىن ئۇ قويۇپ بېرىلگەن ۋە گېرمانىيەگە قايتىپ كەلگەن ، ئۇ يەردە 1969-يىلى ۋاپات بولغۇچە رەسىم سىزىشنى داۋاملاشتۇرغان. ناتسىستلارنىڭ دەھشەتلىرىگە رەددىيە بەرگەن ۋە ئۇنى ئەيىبلىگەن سەنئەتكار ھەتتا ھاياتىنىڭ ئاخىرقى كۈنىگىچە ئۆزى ئىشىنىدىغان ئىشنى قىلىپ ھايات قالغان.