Het is noodzakelijk om kunst veel verder te zien dan de grenzen van schoonheid, omdat het altijd een van de meest efficiënte manieren is geweest om een samenleving te bekritiseren. Daarom zijn er door de geschiedenis heen verschillende kunstenaars beschuldigd van samenzwering tegen de heersende normen, zoals de Duitser Otto Dix, die in de loopgraven vocht en later zijn kunst gebruikte om de verschrikkingen vanoorlog.

Dix begon met het maken van duidelijk gepolitiseerde kunstwerken in de jaren 1920, toen de gevechten nog begonnen, maar na zijn terugkeer uit de Eerste Wereldoorlog keerde hij terug naar zijn geboortestad Dresden en hervatte hij zijn vak. Een van zijn meest iconische series heet 'Der Krieg' (De Oorlog) (1924) en toont verontrustende zwart-wit beelden van geweld.

Vanaf dat moment begon hij de Duitse excessen na de oorlog te portretteren, waarbij hij onder andere grote bazen met prostituees liet zien, die al het geld van de staat uitgaven en hun macht misbruikten. Logischerwijs had Adolf Hitler geen sympathie voor de kunstenaar en ontsloeg hij hem zelfs van zijn post als kunstdocent aan de Academie van Dresden. Vier jaar later werd de serie getoond in een tentoonstelling in dezogenaamde "ontaarde" kunst in München.

Ondanks de groeiende spanningen weigerde Dix te emigreren en slaagde hij er zelfs onder het nazi-bewind in om schilderijen te verkopen aan sympathiserende personen en instellingen. De kunstenaar werd uiteindelijk in 1939 veertien dagen gevangen gezet na de verijdelde poging van Georg Elser om Hitler te vermoorden, hoewel hij niets met de plannen te maken had.

In 1945 werd hij gevangen genomen door de Fransen, die de kunstenaar herkenden maar weigerden hem te doden. Een jaar later werd hij vrijgelaten en keerde hij terug naar Duitsland waar hij bleef schilderen tot aan zijn dood in 1969. Een kunstenaar die de verschrikkingen van het nazisme trotseerde en aan de kaak stelde en toch overleefde door te doen waar hij in geloofde tot de laatste dag van zijn leven.