انساني تعصب ۽ وحشت جا ڪيترائي منھن ٿي سگھن ٿا، ۽ انھن مان ھڪڙو بلاشبہ آمريڪي ھيزل برائن آھي. هوءَ صرف 15 سالن جي هئي جڏهن هن آمريڪا ۾ شهري حقن لاءِ جدوجهد جي سڀ کان وڌيڪ نمايان ۽ نفرت انگيز تصويرن ۾ اداڪاري ڪئي.

تصوير ڏيکاري ٿي ته هيزل نفرت سان ڀريل آهي، هڪ ٻئي ڪردار تي رڙيون ڪندي، جيڪو فيصلو ڪندڙ هو. اهو سخت دور - هي هڪ، بهرحال، ڪهاڻي جي ساڄي پاسي کان: اهو ايلزبيٿ ايڪفورڊ جي موجودگي جي خلاف هو، جيڪو پهريون ڪارو شاگردن مان هڪ هو، جيڪو آمريڪي ڏکڻ ۾ هڪ مربوط اسڪول ۾ پڙهندو هو، ته هيزل ڪاوڙجي وئي - ۽ هڪ تصوير، جيڪا وِل ڪائونٽس پاران ورتي وئي، صحيح لمحي کي امر ڪري ڇڏيو، جيئن ڪنهن وقت جي تصوير جيڪا ڪڏهن به موجود نه هئي، هڪ پاڇي جي جيڪا غائب نه ٿيڻ تي زور ڏئي ٿي.

عظيم تصوير

هي تصوير 4 سيپٽمبر 1957ع تي لٽل راڪ سينٽرل هاءِ اسڪول ۾ ورتي وئي، جڏهن اسڪول، سپريم ڪورٽ جي فيصلي سان، آخرڪار ڪارو شاگردن کي حاصل ڪرڻ، ۽ نسلن کي ضم ڪرڻ تي مجبور ڪيو ويو. نوجوان هيزل جو چهرو، جامد تصوير ۾ لڪيل هڪ لفظ کي رڙيون ڪري رهيو آهي - پر سڀني جي وچ ۾ سادي برابري جي اشاري جي خلاف ڪاوڙ ۾ ڀريل آهي - جيڪو اڄ عملي طور تي آمريڪا ۾ هڪ ممنوع اصطلاح بڻجي چڪو آهي (جيئن اهو مطالبو ڪري رهيو آهي ته هن جو تعصب قانون برقرار رهي، ۽ ته نوجوان ايلزبيٿ پنهنجي ابن ڏاڏن جي زنجيرن ۽ غلاميءَ ڏانهن واپسي) لڳي ٿو ڪنهن گم ٿيل شخص جي چهري تي، جيڪو ڪڏهن به ڇوٽڪاري يا ماپ تائين نه پهچي سگهندو.هن جي عملن جي وحشت جو.

بدنام ڏينهن جون ٻيون تصويرون

The تصوير ٻئي ڏينهن جون اخبارون هيون، تاريخ جو حصو بڻجي رهيون هيون، هڪ ناقابل فراموش چهرا کڻي هڪ دور ۽ انسانيت جي برائي جي نشاندهي ڪري رهيو هو. سٺ سالن کان پوءِ اهو علامتي لمحو وقت ۾ منجمد ٿي ويو، جڏهن ته ايلزبيٿ آمريڪا ۾ ڪاري ماڻهن لاءِ جدوجهد ۽ مزاحمت جي علامت بڻجي وئي، هيزل جي ڪهاڻي ڪيترن ئي ڏهاڪن تائين اڻڄاتل رهي. هڪ تازو ڪتاب، بهرحال، هن تجربي جو حصو پڌرو ڪيو .

جيئن ئي تصوير سامهون آئي، هيزل جي والدين فيصلو ڪيو ته هن کي اسڪول مان ڪڍڻ بهتر آهي. حيرت انگيز طور تي، هن ايلزبيٿ يا ٻين اٺن ڪارين شاگردن سان هڪ ڏينهن به نه پڙهيو، جيڪي لٹل راڪ سينٽرل هاءِ اسڪول ۾ داخل ٿيا. اُها نوجوان عورت، جنهن جي حساب سان، هن جا ڪي به وڏا سياسي مفاد نه هئا ۽ هن نسل پرست ”گينگ“ جو حصو بڻجڻ لاءِ ايلزبيٿ تي حملي ۾ حصو ورتو، اُن دوپڙيءَ کان پوءِ گذرندڙ سالن سان، هوءَ وڌيڪ سياسي ٿي وئي، سرگرميءَ جي ويجهو ايندي وئي. سماجي ڪم - غريب مائرن ۽ عورتن سان، اڪثر ڪاريون، خاص طور تي نسل پرستي جي تاريخ ۾ سندس شموليت جي تصور کي نظر ۾ رکندي، مختصر ۾، (مارٽن لوٿر ڪنگ جونيئر جي تقريرن ​​کان متاثر ٿي) ڪجهه خوفناڪ سمجهي ٿي.

1960 واري ڏهاڪي جي وچ ۾، بغير ڪنهن وڏي شوق يا رجسٽريشن جي، هيزلايلزبيٿ . ٻنهي هڪ منٽ لاءِ ڳالهه ٻولهه ڪئي، جنهن ۾ هيزل معافي گهري ۽ بيان ڪيو ته هوءَ پنهنجي عمل تي شرمسار ٿي رهي هئي. ايلزبيٿ درخواست قبول ڪئي، ۽ زندگي گذري وئي. صرف 1997 ۾، اسڪول ۾ علحدگيء جي خاتمي جي 40 هين سالگره تي - هڪ تقريب ۾ جنهن جي صدارت ان وقت جي صدر بل ڪلنٽن ڪئي هئي - ٻنهي جي ٻيهر ملاقات ڪئي. ۽، وقت جي معجزي وانگر، ٻنھي پاڻ کي دوست مليا.

ٻئي، 1997 ۾

<3

آھستي آھستي، ھو ھڪٻئي سان گھمڻ ڦرڻ، ڳالھيون ڪرڻ، يا رڳو ملڻ لڳا ۽ ٿوري دير لاءِ، ھڪ ٻئي جي زندگيءَ جو حصو بڻجي ويا. جيتوڻيڪ، آهستي آهستي، بي اعتمادي ۽ ناراضگي واپس آئي ، عوام کان، ڪارو ۽ اڇو، ٻنهي جي خلاف، ايلزبيٿ جي خلاف - تاريخ کي خراب ڪرڻ ۽ صاف ڪرڻ جو الزام - ۽ هيزل جي خلاف - ڄڻ ته هن جا اشارا منافق هئا ۽ هن جي "معصوميت". هڪ غلط فهمي آهي.

ٻنهي جي وچ ۾، هونءَ مون به ان کان وڌيڪ پيچيده ثابت ٿيو جيڪو لڳي رهيو هو، ۽ ايلزبيٿ هيزل جي ڪهاڻي ۾ تضادات ۽ ”سوراخ“ ڳولڻ شروع ڪئي - جنهن چيو ته واقعي جي ڪا به شيءِ ياد ناهي. . ” هوءَ چاهي ٿي ته مون کي گهٽ تڪليف محسوس ٿئي ته جيئن هوءَ گهٽ ذميواري محسوس ڪري سگهي “، ايلزبيٿ، 1999ع ۾ چيو. ” پر سچي صلح تڏهن ٿي سگهي ٿي جڏهن اتي ايماندار هجي. ۽ اسان جي گڏيل دردناڪ ماضي جو مڪمل اعتراف “.

آخري ملاقاتاهو 2001 ۾ ٿيو، ۽ ان کان پوء هيزل خاص طور تي خاموش ۽ گمنام رکيو ويو آهي - انهي سال هن ايلزبيٿ کي پوليس جي هٿان سندس پٽ جي موت جي تعزيت ۾ لکيو. انهن ٻنهي زندگين جي تاريخ جي سختيءَ سان، جيڪي قسمت جي زور تي، هڪ ٻئي کي ايترو ته پار ۽ نشانو بڻايو، جو اهو واضح ڪري ٿو ته ڪيئن تعصب ۽ نفرت اسان جي زندگين کي اڻ کٽ نشانن وانگر متاثر ڪري سگهي ٿي، جيڪي گهڻو ڪري ٻنهي ڌرين جي مرضيءَ جي قابل به نه هوندا آهن. غالب ڪرڻ. اهڙيءَ طرح، اهو ضروري آهي ته تعصب کان اڳ ۾ وڙهجي، ان کان اڳ، هميشه.