از گالری عظیم فیلم‌هایی که در اواخر دهه 1990 در جلسه بعد از ظهر تماشا می‌کردیم، شکی نیست که یکی از محبوب‌ترین آنها «جامائیکا زیر صفر» بود. داستان مهیج اولین تیم 100% باب اسلید سیاه، داستان 4 دوست جامائیکایی است که برای شرکت در المپیک زمستانی در کانادا با تعصب مبارزه می کنند. این فیلم با موسیقی متن جیمی کلیف بر اساس رویدادهای واقعی ساخته شده است و یکی از بزرگترین داستان های غلبه بر مشکلاتی را که تا به حال می دانید را نشان می دهد.

عکس: پاتریک براون

با این حال، به گفته دوون هریس، ورزشکار جامائیکایی، این فیلم از مستند بودن فاصله زیادی دارد، بلکه بر اساس تاریخچه سورتمه جامائیکا ساخته شده است. . با این حال، نتیجه خوشحال می‌شود و می‌تواند روح واقعی زمانه را به تصویر بکشد: «فکر می‌کنم آنها واقعاً کار خوبی انجام دادند و روح تیم را نشان دادند، علی‌رغم چیزهایی که باید بر آن غلبه می‌کردیم، اما آنها تلاش زیادی کردند. هریس می‌گوید: «حقایق و حقایق را گسترش دادیم تا خنده‌دار شوند.»

عکس: رسانه تیم هانت

داستان واقعی مربی پاتریک براون و ورزشکار دوون هریس، پر از کار سخت، اراده و انعطاف بود، نه کمدی. تیم آنجا بود تا کشور خود را نمایندگی کند و به گفته براون، ماهیت جدی و غرور برای کشوری که این چهار ورزشکار به این ورزش آوردند تا حد زیادی به این دلیل بود.از پیشینه شما

عکس: رسانه تیم هانت

همه چیز از کجا شروع شد

داستان رهبر تیم دوون هریس در محله یهودی نشین کینگستون، جامائیکا آغاز می شود. پس از پایان دبیرستان به آکادمی نظامی سلطنتی سندهرست انگلستان رفت و پس از گذراندن دوره های آموزشی شدید و منظم فارغ التحصیل شد. سپس در گردان دوم نیروی دفاع جامائیکا ستوان شد، اما همیشه آرزو داشت که به عنوان دونده به المپیک برود و در تابستان 1987 تمرینات خود را برای المپیک تابستانی 1988 در سئول کره جنوبی آغاز کرد.

عکس: رسانه تیم هانت

در همین حال، آمریکایی ها، جورج فیچ و ویلیام مالونی، ایده ایجاد یک تیم المپیکی باب اسلید در جامائیکا را داشتند و معتقد بودند که کشوری با دونده های بزرگ می تواند یک تیم سورتمه بزرگ تولید کند. اما وقتی متوجه شدند که هیچ ورزشکار جامائیکایی به این ورزش علاقه ای ندارد، به دنبال استعدادیابی به نیروی دفاع جامائیکا رفتند و آن زمان بود که هریس را پیدا کردند و او را به مسابقات باب اسلد دعوت کردند.

عکس: تیم هانت رسانه

آماده سازی

پس از انتخاب تیم، ورزشکاران تنها شش ماه فرصت داشتند تا برای بازی های المپیک 1988 در کلگری آماده شوند. تیم اصلی متشکل از ورزشکاران هریس، دادلی استوکس، مایکل وایت و فردی پاول بود و توسط هاوارد سیلر آمریکایی هدایت می شد. با این حال، پاول توسط برادر جایگزین شداستوکس، کریس و سیلر پس از سه ماه قبل از بازی های المپیک، مسئولیت مربیگری را به پاتریک براون واگذار کردند. فقط یک جزئیات که در فیلم دیده نمی شود: براون زمانی که مربیگری را بر عهده گرفت تنها 20 سال داشت!

عکس: راشل مارتینز

متفاوت از آنچه در فیلم به نظر می‌رسد، تیم در ماه‌های منتهی به المپیک نه تنها در جامائیکا، بلکه در نیویورک نیز به سختی تمرین کردند. و در اینسبروک اتریش. جامائیکایی ها اولین بار در سال 1987 سورتمه سواری را دیدند و چند ماه بعد مستقیماً به پیست سورتمه در کلگری رفتند. حالا این غلبه دارد!

اگر فیلم محیطی خصمانه و نژادپرستانه را علیه این ورزشکاران به ما نشان می دهد، در زندگی واقعی همه چیز اینطور نبود - خدا را شکر! به گفته دوون هریس، زمانی که تیم به کلگری رسید، آنها از قبل هیجان انگیز بودند. تیم هیچ تصوری نداشت که چقدر مشهور شده اند تا اینکه با تمام شکوهی که لیاقتش را داشتند با یک لیموزین فرودگاه را ترک کردند. هریس و براون خاطرنشان می کنند که تنش بین جامائیکایی ها و سایر تیم ها در المپیک کاملاً تخیلی بود.

بزرگترین چالش کمبود بودجه بود. «ما پول نداشتیم. مواقعی بود که در اتریش بودیم و در پارکینگ پیست سورتمه برای خوردن آن شب تی شرت می فروختیم. جورج فیچ اساساً همه اینها را از جیب خود تأمین مالی کرد.» توضیح دادرنگ قهوه ای.

تصادف

به گفته مربی یکی از معدود قسمت های وفادار به واقعیت لحظه تصادف در تست نهایی بود که باعث شد تیم نتواند برنده شود. از زمان شرکت در بازی‌های المپیک 1988، هریس همچنان در رشته باب سورتمه جامائیکا فعالیت می‌کند و بنیاد جامائیکا باب سورتمه (JBF) را در سال 2014 تأسیس کرد. علاوه بر این، او همچنین یک سخنران انگیزشی بین‌المللی است که در مورد اهمیت داشتن چشم‌انداز، دستیابی به اهداف و آموزش می‌گوید. چرا مهم است که علیرغم موانعی که ممکن است در زندگی با آن روبرو شویم، "به فشار دادن ادامه دهیم".