در دهه گذشته، بیش از 700000 نفر در برزیل ناپدید شده اند. تنها در سال 2022، آمار سینالید، ابزار شورای ملی وزارت عامه، به 85 هزار مورد اشاره دارد. اکنون، یک نظرسنجی جدید توسط مرکز مطالعات امنیت و شهروندی (Cesec) تجربیات بستگان افراد ناپدید شده را در طول تحقیقات و سفر طاقت فرسا آنها از طریق نهادهایی که امیدوارند از آنها پاسخ، حمایت و راه حل دریافت کنند، ترسیم کرده است.

یک تحقیق همچنین نشان می‌دهد که ایالت ریودوژانیرو با نرخ حل‌وفصل 44.9 درصد از جمله مواردی است که کمترین موارد را حل می‌کند. با میانگین 5000 ناپدید شدن در سال، در سال 2019، ریو در رده ششم از نظر تعداد مطلق پرونده های مفقودی قرار گرفت.

برزیل بیش از 60000 مفقود در سال دارد و به دنبال برخورد با تعصب و تعصب است. فقدان ساختار

مطالعه " شبکه غیبت: مسیر نهادی بستگان افراد ناپدید شده در ایالت ریودوژانیرو " فرآیند تجربه شده توسط خانواده ها را تجزیه و تحلیل می کند تا بپرسد که کدام اولویت ناپدید شدن در تحقیقات پلیس مدنی. نتیجه نشان می دهد که کسانی که بیشترین آسیب را می بینند اعضای سیاه پوست و فقیر خانواده هستند.

علیرغم اعدادی که به فوریت این موضوع اشاره می کند، موارد ناپدید شدن هنوز یک جهان نامرئی هستند. حتی با بیش از 16 میلیون نفر جمعیت، ریودوژانیرو تنها داردیک ایستگاه پلیس متخصص در حل و فصل این نوع پرونده ها، Delegacia de Descoberta de Paradeiros (DDPA)، واقع در منطقه شمالی پایتخت.

واحد تخصصی تنها شهرداری ریو را تحت پوشش قرار می دهد، اما در انجام تحقیقات بیشتر ناکام است. بیش از 55 درصد موارد در این ایالت اتفاق افتاده است - حتی اگر با هم، Baixada Fluminense و شهرهای São Gonçalo و Niterói در ده سال گذشته 38 درصد از ناپدید شدن ها را در ایالت و 46 درصد از ناپدید شدن ها را در منطقه متروپولیتن ثبت کرده اند. در دهه گذشته، ریو 50000 ناپدید شد.

– استفاده از کلمه "نسل کشی" در مبارزه با نژادپرستی ساختاری

حقوق انکار شده

بررسی نشان می دهد که غفلت با ثبت وقایع آغاز می شود. اولین گامی که در ابتدا ساده به نظر می رسد، آغاز یک سری نقض حقوق در یک سفر طاقت فرسا است.

ماموران امنیتی که باید از اعضای خانواده و داستان های آنها استقبال کنند، مشروعیت زدایی کنند و تعریف قانونی از آنچه را نادیده بگیرند. پدیده این است که فرد مفقود شده «هر انسانی است که محل اختفای او بدون توجه به علت ناپدید شدن، تا زمانی که بهبودی و شناسایی آنها از طریق فیزیکی یا علمی تأیید نشده باشد، مشخص نیست».

بسیاری از مادران مصاحبه شده مواردی از سهل انگاری، تحقیر و عدم آمادگی را گزارش می دهند، اگر نگوییم وحشیگری بسیاری از ماموران. «قانون جستجوی فوری تا امروز محقق نشده است، شاید به دلیل عدم علاقهلوسین پیمنتا، رئیس سازمان غیردولتی Mães Virtosas گزارش داد که پلیسی که هنوز وجود دارد، که ناپدید شدن جوانان و نوجوانان را با چشمان بد می بیند، پیش داوری می کند و فکر می کند آنها در یک بوکا د فومو هستند.

برای نشان دادن اینکه فقدان سیاست‌های یکپارچه چگونه بر جستجوها تأثیر منفی می‌گذارد، این مطالعه مصاحبه‌هایی را با متخصصان سازمان‌های دولتی مختلف شاغل در منطقه و مادران افراد گمشده که سازمان‌های غیردولتی را اداره می‌کنند گزارش می‌کند. تنها در سه سال گذشته، مجلس قانونگذاری ریودوژانیرو (ALERJ)، 32 لایحه را در مورد ناپدیدشدگان، تصویب یا نه، شمارش کرد.

فقدان مفاد یکپارچه، هر دو بین قدرت عمومی و همچنین پایگاه‌های مختلف موجود، مانعی در اجرای سیاست‌های هماهنگ عمومی ایجاد می‌کند که قادر به حل، پیشگیری و کاهش تعداد موارد مفقودین در کشور است. در ژوئن 2021، ALERJ اولین جلسه استماع CPI مربوط به کودکان گمشده را برگزار کرد. به مدت شش ماه، نمایندگان بنیاد کودکی و نوجوانی (FIA)، دفتر مدافع عمومی ایالت و دادستانی، علاوه بر گزارش مادرانی که غفلت قدرت عمومی را محکوم کردند، شنیده شدند.

«CPI نشان دهنده یک پیروزی برای بستگان افراد ناپدید شده بود زیرا این امکان را فراهم کرد که موضوع در دستور کار در حوزه قانونگذاری قرار گیرد. همزمان،شکاف دسترسی و یکپارچه سازی سیاست های عمومی برای این حوزه را آشکار کرد. جولیا کاسترو، محققی که در این نمایشگاه حضور داشت، می گوید: مشارکت مادران و بستگان مفقودین در این فضاها برای ایجاد خط مشی عمومی امری اساسی است، تنها در این صورت است که می توانیم به خواسته های واقعی نزدیک شویم و اقدامات گسترده و مؤثری را توسعه دهیم. CPI.

— سانتوس و ماس داسه برای جستجوی طرفداران گمشده متحد می شوند

"جسدی وجود ندارد، جرمی وجود ندارد"

یکی یکی از عزیزترین کلیشه های ماموران امنیتی «نمایه پیش فرض» است، یعنی نوجوانانی که از خانه فرار می کنند و چند روز بعد ظاهر می شوند. همانطور که بررسی نشان می دهد، بسیاری از مادران گزارش می دهند که در تلاش برای ثبت یک حادثه، از پلیس شنیده اند که «اگر دختر است، او به دنبال دوست پسرش رفته است. اگر پسر باشد، در بازار است». با وجود این، در 13 سال گذشته، 60.5 درصد از ناپدید شدگان در ایالت ریودوژانیرو، 18 سال یا بیشتر سن داشتند. قربانیان، و به جای جرمی که باید توسط دولت بررسی شود، آنها را به یک مشکل خانوادگی و کمک های اجتماعی تبدیل می کند. این رویه رایج که به عنوان راهی برای به تعویق انداختن ثبت رویدادها استفاده می شود، بازتابی از نژادپرستی و جرم انگاری فقیرترین افراد است. از آنجایی که ادعاهایی مانند "اگر بدن ندارید، جرم ندارید" در زندگی روزمره طبیعی می شود.

توسل به کلیشه هایی که اینطور نیستکمک در جستجو و پذیرش خانواده‌ها، پیچیدگی‌هایی را که مقوله ناپدید شده را تشکیل می‌دهند، از بین می‌برد که متغییرهای مختلفی تشکیل می‌دهند: از جنایاتی مانند قتل با مخفی کردن جسد، آدم‌ربایی، آدم‌ربایی و قاچاق انسان، یا موارد کشته شدن افراد ( با خشونت یا نه) و به عنوان فقیر دفن می شوند، یا حتی ناپدید شدن مربوط به موقعیت های خشونت آمیز، به ویژه توسط خود دولت.

«پدیده ناپدید شدن پیچیده است و دارای لایه های زیادی است. با وجود این، داده ها در مورد موضوع ناکافی هستند، عمدتاً به این دلیل که هیچ پایگاه داده واحدی وجود ندارد که بتواند ابعاد موضوع را مشخص کند. فقدان داده ها مستقیماً بر کیفیت و اثربخشی سیاست های عمومی دلالت دارد که اغلب وجود دارند، اما ناکافی هستند و خانواده های فقیر و عمدتاً سیاه پوستان را پوشش نمی دهند!»، محقق پائولا ناپولیائو تأکید می کند.

علیرغم غیبت های بسیار، گروه های جمعی از مادران و اعضای خانواده خود را سازماندهی می کنند تا در میان این همه درد، حمایت کنند و پذیرفته شوند. آنها از طریق سازمان های غیردولتی و جمعی برای اجرای سیاست های عمومی مبارزه می کنند و موضوع ناپدید شدن افراد در نهایت با پیچیدگی هایی که نیاز دارد مواجه می شوند.

نظرسنجی کامل را اینجا بخوانید.