In de afgelopen tien jaar zijn er in Brazilië meer dan 700.000 vermiste personen geregistreerd en de statistieken van Sinalid, een instrument dat wordt gebruikt door de Nationale Raad van Openbare Aanklagers, wijzen tegen het jaar 2022 op 85.000 gevallen. Nu heeft een nieuwe studie van het Centrum voor Studies over Veiligheid en Burgerschap (Cesec) de ervaring van familieleden van vermiste personen tijdens het onderzoek en hun stressvolle reis door de gevangenis in kaart gebracht.instellingen waarvan ze antwoorden, steun en oplossingen hopen te krijgen.

Het onderzoek wijst er ook op dat de staat Rio de Janeiro behoort tot de staten die het minst zaken oplossen, met een oplossingspercentage van 44,9%. Met een gemiddelde van 5.000 verdwijningen per jaar stond Rio in 2019 op de zesde plaats in het absolute aantal vermissingszaken.

Brazilië telt meer dan 60.000 vermiste personen per jaar en de zoektocht wordt bemoeilijkt door vooroordelen en een gebrek aan structuur.

De studie " Het web van afwezigheid: het institutionele traject van familieleden van vermiste personen in de staat Rio de Janeiro "Het resultaat laat zien dat degenen die het meest lijden de zwarte en arme familieleden zijn.

Ondanks de cijfers die wijzen op de urgentie van dit probleem, zijn verdwijningszaken nog steeds een onzichtbaar universum. Zelfs met meer dan 16 miljoen inwoners heeft Rio de Janeiro slechts één politiebureau dat gespecialiseerd is in het oplossen van dit soort zaken, het politiebureau voor de ontdekking van paradigma's (DDPA), gevestigd in de noordelijke zone van de hoofdstad.

De gespecialiseerde eenheid bestrijkt alleen de gemeente Rio en slaagt er niet in om meer dan 55% van de verdwijningen in de staat te onderzoeken, hoewel de Baixada Fluminense en de steden São Gonçalo en Niterói samen 38% van de verdwijningen in de staat en 46% van die in de metropoolregio hebben geregistreerd in de afgelopen tien jaar. In de afgelopen tien jaar werden in Rio 50 duizend verdwijningen geregistreerd.

- Het gebruik van het woord 'genocide' in de strijd tegen structureel racisme

Ontkende rechten

Uit het onderzoek blijkt dat de verwaarlozing begint met de registratie van het voorval. Een eerste stap die op het eerste gezicht eenvoudig lijkt, is het begin van een reeks schendingen van rechten op een vermoeiende reis.

Veiligheidsagenten die gastvrij zouden moeten zijn, delegitimeren de familieleden en hun verhalen en negeren de wettelijke definitie van het fenomeen, dat een vermiste persoon "elk menselijk wezen is wiens verblijfplaats onbekend is, ongeacht de oorzaak van zijn verdwijning, totdat zijn terugvinding en identificatie bevestigd zijn door fysieke of wetenschappelijke middelen".

Veel geïnterviewde moeders meldden gevallen van nalatigheid, minachting en onvoorbereidheid, zo niet de brutaliteit van veel agenten. "De wet van de onmiddellijke opsporing wordt tot op de dag van vandaag niet nageleefd, misschien vanwege het gebrek aan interesse van de politie die nog steeds bestaat, die de verdwijning van jongeren en adolescenten met een slecht oog bekijkt, ze hebben een vooroordeel, denken dat ze in een drugshandel zitten," meldde Luciene Pimenta, voorzitter van hetNGO Deugdzame Moeders.

Om aan te tonen hoe de afwezigheid van een geïntegreerd beleid de zoektocht negatief beïnvloedt, doet de studie verslag van interviews met professionals van verschillende openbare agentschappen die op dit gebied werkzaam zijn en met moeders van vermiste personen die niet-gouvernementele organisaties leiden. Alleen al in de afgelopen drie jaar heeft de Wetgevende Vergadering van Rio de Janeiro (ALERJ) 32 wetsvoorstellen geteld, al dan niet goedgekeurd, over het onderwerpvan de verdwenenen.

Het gebrek aan geïntegreerde articulaties, zowel tussen de overheid en de verschillende bestaande databases, vormen een belemmering voor de uitvoering van gecoördineerd overheidsbeleid, dat in staat is om het aantal gevallen van vermiste personen in het land op te lossen, te voorkomen en te verminderen. In juni 2021 hield de ALERJ de eerste hoorzitting van de CPI over vermiste kinderen. Gedurende zes maanden waren zijVertegenwoordigers van de Foundation for Childhood and Adolescence (FIA), het Staatsbureau voor Openbare Aanklagers en het Openbaar Ministerie werden gehoord, naast de verslagen van moeders die de nalatigheid van de overheid aan de kaak stelden.

"De CPI betekende een overwinning voor de families van vermiste personen, omdat het mogelijk werd om de kwestie op de wetgevende agenda te krijgen. Tegelijkertijd legde het de kloof bloot in termen van toegang en integratie van overheidsbeleid op dit gebied. De deelname van de moeders en families van vermiste personen in deze ruimtes voor de opbouw van overheidsbeleid is van fundamenteel belang.de echte eisen en de uitwerking van brede en effectieve acties", zegt onderzoeker Giulia Castro, die aanwezig was bij de CPI.

-Santos en Mães da Sé gaan samen op zoek naar vermiste fans

"Geen lichaam, geen misdaad"

Een van de stereotypen die het vaakst wordt aangehangen door veiligheidsagenten is het "standaardprofiel", dat wil zeggen adolescenten die van huis weglopen en een paar dagen later weer opduiken. Zoals uit het onderzoek blijkt, melden veel moeders dat ze van politieagenten, wanneer ze een voorval proberen te registreren, te horen krijgen dat "als het een meisje is, ze op zoek is naar een vriendje; als het een jongen is, hij bij de drugsdealers zit". Desondanks is in de afgelopen 13 jaar 60,5% van de vermiste personen instaat Rio de Janeiro 18 jaar of ouder waren.

De poging om de gevallen te delegitimeren geeft de slachtoffers de schuld en in plaats van een misdaad die door de staat moet worden onderzocht, maakt men er een probleem van het gezin en de sociale bijstand van. Deze gangbare praktijk, die wordt gebruikt als een manier om de registratie van voorvallen uit te stellen, is een weerspiegeling van racisme en criminalisering van de armsten, aangezien beweringen als "als er geen lichaam is, is er geen misdaad" in het dagelijks leven zijn ingeburgerd.

Je toevlucht nemen tot stereotypen die niet helpen bij het zoeken naar en verwelkomen van families, gaat ook voorbij aan de complexiteit van de vermistencategorie, die bestaat uit verschillende variabelen: van misdaden zoals moord met het verbergen van het lijk, ontvoering, ontvoering en mensenhandel, of gevallen van mensen die (al dan niet door geweld) zijn gedood en begraven als behoeftigen, of zelfs de verdwijningen die verband houden metaan situaties van geweld, vooral van de staat zelf.

"Het fenomeen verdwijning is complex en heeft vele lagen. Desondanks zijn de gegevens over dit onderwerp ontoereikend, vooral omdat er geen uniforme database is die de omvang van het probleem kan bepalen. Het ontbreken van gegevens heeft directe gevolgen voor de kwaliteit en effectiviteit van het overheidsbeleid, dat vaak wel bestaat maar ontoereikend is en arme en meestal zwarte gezinnen niet dekt!zegt onderzoeker Paula Napolião.

Ondanks zoveel afwezigheid hebben moeders en familieleden zich georganiseerd om steun te bieden en beschutting te vinden temidden van zoveel pijn. Via NGO's en collectieven strijden ze voor de uitvoering van overheidsbeleid en om de kwestie van vermiste personen eindelijk de complexiteit te geven die het vereist.

Lees het volledige onderzoek hier.