چاک بری راک را به دنیا نیاورد، اما او آن را خلق کرد و در جهان گذاشت . مانند پسری که خود را نه در پدر بیولوژیکی‌اش، بلکه در پسری که راه رفتن را به او یاد داد، به او شکل، محتوا، متن و بینش داد – که بارها از نظر فیزیکی شبیه‌تر به یک پدر خوانده می‌شود – راک در طول تاریخ اختراع شد. نیمه اول قرن بیستم، بدون هیچ گونه قطعیتی از هویت پدر یا مادر. هر کس که صورت، بدن، سر، قلب و به خصوص پاها را به او داد تا روی پاهایش بایستد، در اصل چاک بری بود.

خاستگاه سبک، DNA خواهر روزتا تارپ (عمدتا با آهنگ او "چیزهای عجیب و غریب هر روز اتفاق می‌افتند" از سال 1944)، Fats Domino و حتی الویس. اما این چاک بری بود که در سال 1955 از درون ساختارهای آن صدایی که زودگذر و مد به نظر می رسید منفجر شد و پتانسیل خشمگینی را که موسیقی ساخته شده توسط گیتار می توانست ارائه دهد، آشکار کرد.

بری که اولین گیتاریست واقعاً بزرگ در تاریخ راک بود، (مقام یک دهه بعد تنها هندریکس از آن پیشی گرفت) همچنین کسی بود که وسعت شاعرانه و پتانسیل سیاسی راک را که راک پنهان کرده بود، قبل از انفجار کشف کرد chuckberryana ، تا آن زمان در آن بسته بندی ترسو از کلمات آهنگ های نواخته شده توسط ستاره های سفید آن زمان - بله، زیرا چاک بری اولین شاعر واقعی بود.راک.

تقریباً تمام آثار کلاسیک او بین سال‌های 1956 و 1959 منتشر شدند، اما او بیش از سه سال برای شخصیت‌پردازی حال و به‌ویژه آینده نیاز نداشت. آنچه که به مهمترین بیانیه هنری قرن تبدیل خواهد شد. همانطور که جان لنون کاملاً گفت، " اگر می خواهید راک اند رول را نام ببرید، آن نام چاک بری است ".

زیرا اگر نام راک چاک بری باشد، قدرت موسیقی گیتاریست، خواننده و آهنگسازی که این شنبه در سن 90 سالگی درگذشت به این معنی است که دقیقاً به همین دلیل، راک زنده می ماند، حتی اگر همیشه. محکوم، با ظاهری گهگاهی در حال مرگ. این چاک بود که سبک را از یک مد صرفاً شیطنت آمیز و هیجان انگیز به چیزی واقعاً متراکم و چالش برانگیز تبدیل کرد، که می توانست خود را به عنوان یک نیروی محرکه در فرهنگ جوانان برای چندین دهه آینده نشان دهد.

شعله اهمیت , از معنا، انتقاد و براندازی که هنوز راک را روشن می کند، حتی اگر اندک باشد، توسط چاک - گیتاریست، خواننده، رقصنده، اما عمدتاً آهنگساز - شعله ور شد.

چارلز ادوارد اندرسون بری در سنت. لوئیس، میسوری، در ایالات متحده آمریکا، در 18 اکتبر 1926. همانطور که برای یک پسر سیاه پوست از جنوب کشوری که هنوز رسماً نژادپرست، جدا شده و نابرابر بود، تقریباً یک قانون بود، آینده چاک طوری به نظر می رسید که گویی همان چیزی خواهد بود که نشان می دهد. وقتی، دردر سال 1944، او به جرم سرقت و سرقت مسلحانه محکوم شد و به یک مدرسه اصلاحی فرستاده شد و سه سال را در آنجا گذراند. 8>

آنچه این آینده را که حتی قبل از تولدش برای او محفوظ به نظر می رسید، مخدوش کرد، علاقه اش به بلوز و گیتار بود که از دوران کودکی اش نشأت می گرفت. در سالن اصلاحات، بری یک گروه آواز تشکیل داد - که به دلیل کیفیت کار، حتی اجازه اجرای برنامه در خارج از بازداشتگاه را پیدا کرد. چاک بری در بیست و یکمین سالگرد تولدش آزاد شد و مصمم به آزادی بازگشت تا داستان دیگری برای خود بسازد که به صفحه ای اساسی از تاریخ فرهنگی اخیر تبدیل شود.

چاک بری با الهام از مادی واترز، لوئیس جردن و مرد بلوز تی بون واکر، به سرعت شروع به اجرا کرد. اگر در ابتدا تماشاگرانی که به موسیقی کانتری عادت داشتند، به شیوه رقص، نواختن و آواز او می خندیدند، همین حضار به سرعت متوجه شدند که این بهترین آهنگ برای رقصیدن است که تا به حال در سالنی در کشور پخش شده است.

کمی بعد، چاک به توصیه استاد خودش مادی واترز، با آهنگسازی خودش، با آهنگ «Maybellene» توجه لیبل Chess Records را به خود جلب کرد. شرکت ضبط تصمیم گرفت این فیلم فشرده را منتشر کند که یک میلیون نسخه فروخت و در سپتامبر 1955 به صدر جدول R&B آمریکا برسد.از آن لحظه به بعد، دیگر خبری از چارلز ادوارد نیست، دیگر خبری از مدهای گذرا، آهنگ های بی گناه یا صداهای صرفاً خوب وجود نخواهد داشت - چاک بری، راک اند رول و هیچ چیز دیگری وجود نخواهد داشت.

و بعد از "Maybellene" لیستی از سازهای کلاسیک راک دنبال شد: "Sweet Little Sixteen" (با الهام از "Surfin' USA" گروه بیچ بویز)، "You Can't Catch Me" (که لنون "Come Together" بیتلز را از آن گرفت) ، "Rock n' Roll Music" (ضبط شده توسط Beatles و آهنگ افتتاحیه اکثر کنسرت های گروه)، "Roll Over Beethoven" (همچنین توسط Beatles ضبط شده است)، "Brown Eyed Handsome Man" (یک وقایع بی رحمانه از فقر، نژادپرستی و جنایت در ایالات متحده آمریکا)، «ممفیس، تنسی»، «تجارت بیش از حد میمون»، «تو هرگز نمی توانی بگو»، «بیا» (ضبط مجدد رولینگ استونز اولین آهنگ منتشر شده توسط گروه بود) علاوه بر این، البته، "جانی بی گود"، شاید بزرگترین کلاسیک آنها، نوعی سرود راک، و یکی از چهار آهنگ آمریکایی که در میان رکوردهای طلایی پرتاب شده به فضا در سال 1977 توسط فضاپیمای وویجر I و II به عنوان نمونه گنجانده شده است. توانایی خلاقیت انسان.

در حالی که حرفه خوانندگان راک سفید مانند الویس پریسلی، بیل هالی، جری لی لوئیس و کارل پرکینز به راحتی بین موفقیت و تجمل حرکت می کرد، موفقیت، استعداد و تأثیری که چاک بری در خود برانگیخت. هواداران او را به چهره ای چالش برانگیز تبدیل کردند که باید با دنیا روبرو شودبه سادگی موسیقی خود را تمرین می کند - زندگی اش - مانند نویسنده بی قرار و پرسشگر که او بود.

اولین منتقد اجتماعی و شاعر واقعی خود راک (هیچکس باب دیلن از او به عنوان «شکسپیر راک» یاد می‌کرد) بالاخره سیاه‌پوست بود. چاک بری می دانست که جهان به همان اندازه با خشم به او نگاه می کند که او با بازی، آواز خواندن و رقصیدن برانگیخت. و بسیاری دیگر، مانند Fats Domino، Muddy Waters، Bo Didley، Sister Roseta Thorpe، حتی امروز هم فراموش نکنیم که راک سبکی است که اساساً سیاه است.

این بود که شکسپیر راک بود. که بری این صدا را نه تنها در معنای ریتمیک آن و در نحوه قرارگیری و نواختن گیتار در ضبط، بلکه در همان مضمونی که راک را به عنوان یک پدیده فرهنگی پیدا می کند، گسترش داد.

توضیحات رقص‌ها، ماشین‌های سریع، زندگی جوان، مدرسه، فرهنگ مصرف‌کننده، قرار ملاقات، توسط داستان‌سرایی آشکار شد که زمان خود را در همان حرکتی که خود آن را ساخته بود به تصویر می‌کشید. مناظر بی گناه آنجا بود، اما در نور عجیبی که به نظر می رسید چیزی راز، چیزی کج، سرکش و خطرناک، در شرف انفجار، درباره جوانی و رویای آمریکایی را روشن می کند.

و هیچ کاری که در دهه شصت در داخل راک انجام نمی شد - عمدتاً از گروه های انگلیسی که در آغاز دهه به ایالات متحده حمله کردند - بدون تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم آنها: نهبیتلز، رولینگ استونز، هو یا هندریکس و بسیاری دیگر. از نظر میک جگر، چاک " جوانگری ما را شعله ور کرد و در رویاهای ما برای موسیقیدان شدن دمید ". بروس اسپرینگستین با این آهنگساز خداحافظی کرد که او را « بزرگترین گیتاریست و نویسنده تاریخ راک اند رول » می دانست، در حالی که اسلش که می گفت دلش شکسته بود، به سادگی گفت که چاک «مسلماً پادشاه بود».

بروس اسپرینگستین و چاک بری

« همه ما که در راک زندگی می کنیم، پدر خود را از دست داده ایم »، آلیس کوپر گفت. برای کوپر، بری « پیدایش صدای عالی راک اند رول بود » – و این نکته مهمی است که در دهه ها به عنوان یک نیروی بی نظیر زنده مانده است: هر گروه مورد علاقه شما – از متالیکا تا نیروانا، عبور از موتانتس یا تیتاس، بارائو ورملیو، کلش، رامونز، ریدیوهد، اسمیتز یا پینک فلوید (یا هر گروه دیگری که صدای گیتار اولین صدا و قدرت خود را دارد) - چنین صدایی فقط برای حساب و کتاب وجود دارد. نحوه نواختن، آهنگسازی، تک نوازی، خلق ریف ها و شدت هایی که چاک بری ایجاد کرد - یا، مستقیماً از طریق کلمات لنی کراویتز به سراغ اصل مطلب رفتیم، " هیچ یک از ما بدون تو اینجا نبودیم ."

با این حال، به نظر می رسد هیچ کس در تجارت موسیقی بیشتر از کیت ریچاردز، بار سنگین مرگ چاک را احساس نکرده است. گیتاریست ازاستونز نه از یک، بلکه از چهار پست برای قدردانی از استاد و دوست استفاده کرد – در یکی از آنها، کیت احساس خود را خلاصه می‌کند: «حتی نمی‌دانم چاک می‌داند چه کار کرده است یا نه. فکر نمی‌کنم... این یک چیز مطلق بود، یک صدای باورنکردنی، یک ریتم باورنکردنی که از سوزن تمام رکوردهای چاک بیرون می‌آمد. در آن زمان بود که فهمیدم می‌خواهم چه کار کنم، کیت برای پایان قطعی نوشت: « یکی از چراغ‌های بزرگ من از بین رفت ».

در آخرین چند دهه، چاک انتشار آهنگ های جدید را متوقف کرد، اما به کار خود ادامه داد و تا همین اواخر به اجرا پرداخت. در 90 سالگی خود، در اکتبر 2016، او اعلام کرد که مرز 38 سال را خواهد شکست و در نهایت آلبوم جدیدی منتشر خواهد کرد - اولین آلبوم او از سال 1979 Rock It . Chuck ، خواهد بود. در اواخر امسال منتشر شد و برای ادای احترام به همسرش، تلمتتا "تدی" بری، که 69 سال با او ازدواج کرد، اجرا شد. به خصوص در دنیای راک، برای همه نیست. اگر صدای گیتار امروز ما را به حرکت درآورد و به دلیل نبود آن آرام آرام گریه کند، آن قلب با ریتم چاک می تپد که همچنان به تپش ادامه می دهد - مرگ، همانطور که همیشه در تاریخ سبکی که او در پیدایش آن کمک کرد بوده است. ایجاد، فقط یک جزئیات است.

© عکس ها: افشای