સામાજિક, આર્થિક અને વર્ચ્યુઅલ પરપોટામાં એકલતા, આપણામાંના ઘણાને માનવા ગમે છે કે માનવતા દ્વારા કરવામાં આવેલી સૌથી ખરાબ ભયાનકતા, પૂર્વગ્રહ અને અજ્ઞાનતાના નામે (ઘણી વખત લોભ અને લાલચ સાથે સંરેખિત), દૂરના અને દૂરના ભૂતકાળમાં બની હતી. જો કે, સત્ય એ છે કે ઐતિહાસિક પરિપ્રેક્ષ્યમાં, આપણા સૌથી ખરાબ પૃષ્ઠો ગઈકાલે જ નથી બન્યા, પરંતુ તેમાંના ઘણા, અથવા ઓછામાં ઓછા તે ભયાનકતાના પડઘા અને અસરો, હજી પણ થઈ રહી છે. જે રીતે યહૂદી હોલોકોસ્ટ એ ઘણા જીવંત અને સ્વસ્થ દાદા-દાદીની ઉંમર છે, તે જ રીતે ભયંકર અને અવિશ્વસનીય માનવ પ્રાણી સંગ્રહાલય 1950 ના દાયકાના અંતમાં જ અસ્તિત્વમાં બંધ થઈ ગયું હતું.

આવા "પ્રદર્શન" એ નામ સૂચવે છે તે જ હતું: લોકોનું પ્રદર્શન, તેમની સંપૂર્ણ બહુમતી આફ્રિકન લોકોમાં, પણ સ્વદેશી, એશિયનો અને આદિવાસીઓ, પાંજરામાં કેદ, પ્રાણીઓની જેમ શાબ્દિક રીતે ખુલ્લા, તેમની સંસ્કૃતિના ચિહ્નો પુનઃઉત્પાદિત કરવા દબાણ કરે છે - જેમ કે નૃત્ય અને ધાર્મિક વિધિઓ -, યુરોપિયન દેશો અને યુએસએની વસ્તીના આનંદ માટે નગ્ન પરેડિંગ અને પ્રાણીઓને લઈ જવા. જાતિવાદને લાખો મુલાકાતીઓ દ્વારા ગર્વથી બિરદાવવામાં આવ્યો હતો અને તેની ઉજવણી કરવામાં આવી હતી.

ઝૂ જે આજે પણ અસ્તિત્વ ધરાવે છે , જેમ કે બ્રોન્ક્સ, ન્યૂ યોર્કમાં સ્થિત એક, છેલ્લી સદીની શરૂઆતમાં પણ મનુષ્યોને તેમના પાંજરામાં ખુલ્લા કર્યા હતા. 1906 માં આ પ્રાણી સંગ્રહાલયમાં કોંગો પિગ્મીને "પ્રદર્શિત" કરવામાં આવ્યું હતું, તેને લઈ જવાની ફરજ પડી હતીચિમ્પાન્ઝી અને અન્ય પ્રાણીઓ સાથે પાંજરામાં ફેંકવામાં આવે છે. સમાજના કેટલાક ક્ષેત્રો તરફથી વિરોધ થયો હતો (જો કે ન્યૂયોર્ક ટાઈમ્સે તે સમયે ટિપ્પણી કરી હતી કે કેવી રીતે "થોડા લોકોએ માનવીને વાંદરાઓ સાથે પાંજરામાં જોવા સામે વાંધો વ્યક્ત કર્યો હતો"), પરંતુ મોટાભાગના લોકોએ તેની પરવા કરી ન હતી.

છેલ્લું જાણીતું માનવ પ્રાણી સંગ્રહાલય 1958 માં બેલ્જિયમમાં બન્યું હતું. આજે આવો આઘાતજનક પ્રથા છે. એવું લાગે છે, સત્ય એ છે કે, મીડિયા, જાહેરાતો, સામાજિક નેટવર્ક્સ અને સમગ્ર સમાજમાં, આવા વાંધાજનક અને વંશીય પદાનુક્રમને સમાન વ્યવહારમાં મૂકવામાં આવે છે - અને જાતિવાદ અને હિંસાના આ સ્તરની અસરને કોઈપણ રીતે ઓળખી શકાય છે. શહેર અથવા દેશ, અને લડાઈના કદના માપ તરીકે સેવા આપે છે જે કોઈપણ જાતિવાદનો સામનો કરવા માટે હજુ પણ કરવાની જરૂર છે.

>>>>