En 1936, o poder da Alemaña nazi aínda se mostraba con orgullo polos seus desvergonzados líderes de todo o mundo, que en xeral aínda o miraban só con desconfianza ou, como moito, con críticas, cando non era visto favorablemente polos ollos doutros países. . Foi neste contexto no que se fabricou e puxo ao aire a aeronave LZ 129 Hindenburg, como o zepelín máis grande xamais feito. Con 245 metros de lonxitude e 200 mil metros cúbicos de hidróxeno que o sustentaban en voo, o Hindenburg era un símbolo da fortaleza da Alemaña nazi.
Durante 14 meses, o Hindenburg realizou 63 voos, transportando a miúdo uns 100 pasaxeiros máis a 135 km/h. O seu primeiro voo comercial saíu de Alemaña cara a Brasil, e das 17 veces que cruzou o Atlántico, 10 foron a EEUU e 7 a Brasil. O seu interior contaba con salas, salóns públicos, comedores, salas de lectura, zonas de fumadores e salóns de baile.
Os seus días de gloria remataron, non obstante, o 6 de maio de 1937, cando, mentres se preparaba para aterrar en Nova Xersei, EE. UU., un incendio apoderouse da aeronave, levándoa ao chan e a súa completa destrución. O final do Hindenburg foi tráxico, público e levouse a vida a moitas persoas. 36 persoas morreron no accidente, que foi filmado e gravado, para tristeza de todos. Sorprendentemente, 62 persoassobreviviu.
O uso do hidróxeno en lugar do gas de helio debeuse a razóns económicas, e acabou selar o destino do zepelín: a suxestión de utilizar helio deuse por motivos de seguridade, xa que o gas non era inflamable. O que parecía ser unha superación e unha presentación da capacidade humana, converteuse nun perfecto exemplo de orgullo e cobiza, que se cobraron vidas e historias, así como o horror e o descoñecemento absoluto do réxime.
Os días dos zeppelins como medio de transporte remataron co tráxico accidente do Hindenburg, sinalando o abominable destino que agardaba a Alemaña uns anos despois, así como ao mundo enteiro, e que parece ser captado polo narrador que, diante do lume e da traxedia que tiña ante el, ao ver o zepelín en chamas, só puido exclamar, entre bágoas: “¡Ah, humanidade!”.
© fotos: reprodución/varios