Wat als een postdoc aan de Columbia Universiteit je zou vertellen dat de crack En dat het niet mogelijk is om te zeggen dat er goed bewijs is voor de echte schade van drugs die als zwaar worden beschouwd - zoals methamfetamine, cocaïne en heroïne - Dit is Carl Hart, PhD. en professor aan Columbia, een van de belangrijkste experts op het gebied van drugs op aarde.

De onderzoeker verwierf grote bekendheid nadat hij in 1999 onderzoek begon te doen naar drugs. Hart zag het mediaschandaal rond crack en wist dat er iets mis was. Hij werd geboren in een buitenwijk van Florida en wist dat hij zelf verslaafd had kunnen raken, maar dat een reeks kansen (en een dosis geluk) bedoeld waren om hem ervan te weerhouden een andere weg in te slaan. Maar hij begreep wat het echte probleem van crack was.crack en wist dat hij ver verwijderd was van het psychoactieve effect van de drug.

Carl Hart pleit voor een nieuw drugsbeleid gebaseerd op het "recht op geluk".

De onderzoeker begon crack te verstrekken aan mensen die al een drug gebruikten en niet wilden stoppen. Daarna begon hij hen te vragen om rationele keuzes te maken.

In principe biedt Carl het volgende aan: aan het einde van dit project kun je 950 dollar verdienen. Elke dag moest de patiënt kiezen tussen een steen en een of andere beloning die pas na een paar weken zou worden gegeven. Wat hij observeerde is dat de overgrote meerderheid van de verslaafden beloningen koos die echt de moeite waard waren en de drug niet boven de toekomst stelde. Hetzelfde werd herhaaldtoen hij soortgelijke tests deed met methverslaafden.

Er is geen drugsepidemie: Overheid 'twijfelt' aan resultaat en keurt Fiocruz-onderzoek naar drugsgebruik af

"80% van de mensen die ooit crack of meth hebben gebruikt, raken niet verslaafd. En het kleine aantal dat verslaafd raakt, lijkt in niets op de karikatuur van 'zombies' in de pers. Verslaafden passen niet in het stereotype van mensen die niet kunnen stoppen als ze het eenmaal hebben geprobeerd. Als ze een alternatief voor crack krijgen, conformeren ze zich aan de rationele alternatieven." Carl Hart vertelde het aan The New York Times.

Voor hem maakt de pers van cracolândia een oorzaak en geen gevolg; de motivatie voor het bestaan van cracolândia is niet de steen: het is racisme, het is sociale ongelijkheid, het is werkloosheid, het is hulpeloosheid. Crackverslaafden zijn in grote meerderheid mensen die geen andere keuze hebben dan de steen. Daarom is er zonder kans geen keuze en zonder keuze zitten ze met de steen.

Carl kan zelfs beschouwd worden als een goed voorbeeld van wat een verslaafde is in de hogere klassen van de samenleving: hij is een fervent en verondersteld gebruiker van heroïne en methamfetamine, maar hij mist zijn lessen op Columbia meestal niet en verwaarloost zijn onderzoek naar drugs niet. Hij heeft een uitgebreide wetenschappelijke productie over het onderwerp en zijn mentale vermogens lijken beschikbaar te zijn.

In zijn laatste boek, 'Adult Drugs', pleit Hart voor een brede legalisering van alle psychoactieve stoffen en hij gaat zelfs nog een stapje verder: hij beweert dat een poging om drugs als crack, cocaïne, PCP en amfetamine te stigmatiseren en drugs als LSD, paddo's en MDMA als 'medicijn' te behandelen, ook een manier is om structureel racisme te versterken: de stoffen van zwarte mensen zijn de drugs van het kwaad en de drugs van de zwarte mensen zijn de drugs van het kwaad.Ze werken echter allemaal op een vergelijkbare manier: ze amuseren de gebruiker.

"Iets tussen de 80 en 90 procent van de mensen ondervindt geen negatieve invloed van drugs, maar de wetenschappelijke literatuur stelt dat 100 procent van de oorzaken en effecten van drugs negatief zijn. De gegevens zijn gemanipuleerd om de pathologie te laten zien. Wetenschappers in de VS weten dat dit allemaal is ontworpen om geld te krijgen: als we de maatschappij blijven vertellen dat dit een groot probleem is dat moet worden opgelost,We blijven ontvangen van het Congres en zijn vrienden. We hebben een minder dan eervolle rol in de oorlog tegen drugs en dat weten we, vertelt hij aan de New York Times.