اگر یک دانشجوی فوق دکترا در دانشگاه کلمبیا به شما بگوید که کرک "بسیار اعتیادآور" نیست، چه؟ چه اپیدمی دارویی در ایالات متحده بزرگ است؟ و اینکه نمی توان گفت که شواهد خوبی در مورد آسیب واقعی مواد مخدر سنگین - مانند مت آمفتامین، کوکائین و هروئین - به مغز انسان وجود دارد؟ این کارل هارت، دکترا است. و استاد کلمبیا، یکی از کارشناسان برجسته مواد مخدر در سیاره زمین.

این محقق پس از شروع تحقیقات در مورد داروها در سال 1999 به شهرت رسید. هارت رسوایی رسانه ای در مورد کراک را دید و می دانست که چیزی اشتباه است. او که در حومه فلوریدا به دنیا آمد، می‌دانست که می‌توانست خودش معتاد شود، اما مجموعه‌ای از فرصت‌ها (و مقداری شانس) برای محافظت از او در مسیری دیگر در نظر گرفته شده بود. اما من متوجه شدم که مشکل واقعی کراک چیست و می دانستم که از اثر روانگردان دارو فاصله زیادی دارد.

کارل هارت از یک سیاست دارویی جدید مبتنی بر "حق شادی" دفاع می کند

محقق شروع به تهیه کراک برای افرادی کرد که قبلاً از یک ماده مخدر استفاده می کردند و نمی خواستند آن را متوقف کنند. بنابراین او شروع به درخواست از آنها برای انتخاب منطقی کرد.

اساساً کارل این را ارائه می دهد: در پایان این پروژه می توانید 950 دلار درآمد کسب کنید. هر روز، بیمار بین یک سنگ و نوعی پاداش که فقط بعد از آن تحویل داده می شود، یکی را انتخاب می کندچند هفته. آنچه او مشاهده کرد این بود که اکثریت قریب به اتفاق معتادان پاداش هایی را انتخاب می کردند که واقعاً ارزشمند بود و در ازای آینده، مواد مخدر را در اولویت قرار نمی دادند. همین اتفاق زمانی افتاد که او آزمایش های مشابهی را با معتادان متامفتامین انجام داد.

هیچ بیماری همه گیر دارویی وجود ندارد: دولت به نتیجه "تردید" می کند و مطالعه فیوکروز در مورد مصرف مواد مخدر را سانسور می کند

"80٪ از افرادی که قبلا از کراک استفاده کرده اند. یا متامفتامین معتاد نشوید. و تعداد اندکی که معتاد می شوند، هیچ شباهتی به کاریکاتورهای "زامبی ها" در مطبوعات ندارند. معتادان با کلیشه افرادی که پس از تلاش نمی توانند متوقف شوند، مطابقت ندارند. کارل هارت به نیویورک تایمز گفت: وقتی جایگزینی برای کرک داده می شود، با منطق مطابقت دارد.

برای او، مطبوعات کراکولندیا را به علت و نه معلول تبدیل می کنند. دلیل وجود کراکولندیا سنگ نیست: نژادپرستی است، نابرابری اجتماعی است، بیکاری است، درماندگی است. معتادان به کراک در اکثر موارد افرادی هستند که چاره ای جز کراک ندارند. پس بدون فرصت چاره ای نیست و بی اختیار با سنگ رها می شوند.

حتی می توان کارل را نمونه خوبی از معتاد بودن در طبقات بالاتر جامعه دانست: او یک مصرف کننده مشتاق و به خود اعتراف هروئین و مت آمفتامین است، اما معمولاً او را از دست نمی دهد.کلاس های درس در کلمبیا یا کنار گذاشتن تحقیقات دارویی. از نظر تعداد، او تولیدات علمی گسترده ای در این زمینه دارد و به نظر می رسد توانایی های ذهنی او در دسترس است.

در جدیدترین کتاب خود، "مواد مخدر برای بزرگسالان"، هارت از قانونی سازی گسترده همه مواد روانگردان دفاع می کند و حتی فراتر می رود: او ادعا می کند که تلاش برای انگ زدن به مواد مخدر مانند کراک، کوکائین، PCP و آمفتامین و درمان داروهایی مانند LSD، قارچ ها و MDMA به عنوان "دارو" نیز راهی برای تقویت نژادپرستی ساختاری است: مواد سیاه پوستان مواد مخدر شیطانی و سفیدپوستان دارو هستند. با این حال، همه آنها به روشی نسبتاً مشابه عمل می کنند: آنها کاربر را سرگرم می کنند.

«حدود 80 تا 90 درصد افراد تحت تأثیر مواد مخدر قرار نمی‌گیرند، اما ادبیات علمی بیان می‌کند که 100 درصد علل و اثرات مواد مخدر منفی است. داده ها برای نشان دادن آسیب شناسی سوگیری دارند. دانشمندان آمریکایی می دانند که همه این کارها برای به دست آوردن پول انجام شده است: اگر به جامعه بگوییم که این مشکل بزرگی است که باید حل شود، مدام از کنگره و دوستانش پول می گیریم. به نیویورک تایمز می گوید: ما در جنگ علیه مواد مخدر نقشی کمتر افتخارآمیز داریم و آن را می دانیم.