تاريخ عام طور تي ڪتابن ۾ ترتيب ڏني ويندي آهي ۽ نتيجي طور، اسان جي يادگيري ۽ اجتماعي تصور ۾ الڳ الڳ ۽ لڳاتار واقعن جي هڪ سلسلي جي طور تي، صاف، جائز ۽ واضح - پر قدرتي طور تي، حقيقتون، جڏهن اهي ٿين ٿيون، ائين نه ٿيون ٿين. تاريخي واقعن جو حقيقي تجربو هڪ پيراگراف جي منظم ببلبلي کان گهڻو وڌيڪ مبهم، بي ترتيب، بي ترتيب، جذباتي ۽ پيچيده هوندو آهي.
مئي 1968ع جي واقعن کي ياد ڪرڻ اڄ به پنهنجي فطرت جي لحاظ کان مڃڻ ۽ مڃڻ جوڳو آهي. جيڪو 50 سال اڳ پيرس ۾ ٿيو هو، اهو ڪنهن به دور جي حقيقي چهري جو افراتفري، انتشار، اوورليپنگ ۽ مونجهاري وارو پاسو. واقعن جو مونجهارو، هدايتون، فتحون ۽ شڪستون، تقريرون ۽ رستا، بهرحال، جن جو مقصد سماج کي بدلائڻ هو- مئي 1968ع ۾ پئرس ۾ ٿيل مظاهرن جو سڀ کان اهم ورثو آهي.
شاگرد لاطيني ڪوارٽر ۾، پيرس ۾، مظاهرن دوران
شاگردن ۽ مزدورن جي بغاوتن جيڪي فرانس جي راڄڌاني تي قبضو ڪري ورتيون چند هفتن ۾ 1968ع جي برابر جي شاندار سال جي پنجين مهيني ۾ هڪ زخم وانگر لڳل آهي جيڪو بي رحميءَ سان پنهنجي وقت جي منهن تي کلي ٿو، ته جيئن هرڪو ان کي گهٽتائي پسند تشريحن، جزوي سادگيءَ، تعصب پرستيءَ کان اڳ ڏسي سگهي- يا جيئن فرانسيسي فيلسوف ايڊگر مورين چيو آهي، مئي 1968ع ڏيکاريو ته ”سماج جو هيٺيون پيٽ“. آهيهڪ minefield ". نه کاٻي ۽ نه ساڄي ڌر کي ان بغاوتن جي معنيٰ ۽ اثرن جو احساس ٿيو، جيڪي پنج ڏهاڪا مڪمل ڪري اُميد جي علامت طور آهن ته هڪ عوامي تحريڪ واقعي حقيقت کي بدلائي سگهي ٿي - جيتوڻيڪ هڪ وسيع ۽ پيچيده طريقي سان.
سوربون يونيورسٽي جي ڀر ۾ احتجاج ڪندڙ پوليس سان جھڙپون ڪري رهيا آهن
تنهنڪري، وضاحت ڪرڻ، مئي 1968 ڇا هو، حقيقتن کان ٻاهر، هڪ آسان ڪم نه آهي - ساڳئي طرح اسان کي نقصان پهچايو آهي. اڄ جڏهن برازيل ۾ جون 2013 جي سفر جي واقعن کي سمجهڻ ۽ حاصل ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهيا آهيون. جيئن ته پنج سال اڳ جون ۾ شروع ٿيل مظاهرا عوامي ٽرانسپورٽ جي قيمتن ۾ واڌ جي خلاف هڪ تحريڪ جي طور تي شروع ٿيا ۽ ان کان به وڏي، وسيع، پيچيده ۽ متضاد تحريڪن جي لهر بڻجي ويا، تيئن مئي 1968ع ۾ پئرس ۾ ٿيندڙ واقعن شاگردن جي مطالبن جي ور چڙهي ويو. فرانسيسي تعليمي نظام ۾ سڌارا. ان وقت جي سياسي جذبي ۽ احتجاجن ۽ جھيڙن جي ڪري، جيڪي ان وقت جي اڪثر مغربي ملڪن ۾ پکڙجي ويا، مئي 68 تعليم تي بحث کان وڌيڪ علامتي، وسيع ۽ بي وقت بڻجي ويو.
يونيورسٽي آف نانٽرري ۾ شاگرد، اپريل 1968
ابتدائي مطالبا، اپريل جي آخر ۾ يونيورسٽي آف نانٽير ۾، پئرس جي ڀرپاسي ۾ شاگردن جي فسادن کان، (۽ اڳواڻيڊينيل ڪوهن بينڊٽ نالي هڪ نوجوان، ڳاڙهي وار واري سماجيات جي شاگرد طرفان، جنهن جي عمر 23 سال هئي) وقت جي پابند هئا: يونيورسٽي ۾ انتظامي سڌارن لاءِ، شاگردن ۽ انتظاميه سان لاڳاپن ۾ موجود قدامت پسنديءَ جي خلاف، شاگردن جي حقن سميت مختلف جنس جا ماڻهو گڏ سمهي رهيا آهن.
بهرحال، ڪوهن بينڊٽ محسوس ڪيو ته اها خاص بغاوت وڌي سگهي ٿي، ۽ ملڪ کي باهه ڏئي سگهي ٿي - ۽ هو صحيح هو. ايندڙ مهيني ۾ جيڪو ڪجهه ٿيو اهو فرانس کي مفلوج ڪري ڇڏيندو ۽ تقريبن حڪومت کي ختم ڪري ڇڏيندو، شاگردن، دانشورن، فنڪارن، فيمينسٽن، ڪارخانن جي ڪارڪنن ۽ ٻين کي گڏ ڪري هڪ شاٽ ۾.
Daniel Cohn- بينڊٽ پيرس ۾ هڪ مظاهري جي اڳواڻي ڪري رهيو آهي
تحريڪ جي توسيع تيزيءَ سان ۽ تڪڙي ٿي، بارود جي چمڪ وانگر، جيستائين اها مزدورن جي هڪ عام هڙتال تائين پهچي وئي، جيڪا ملڪ ۽ ڊي گال جي حڪومت کي ڇرڪائي ڇڏيندي. هڙتال تي لڳ ڀڳ 9 لک ماڻهو شامل آهن. جڏهن ته شاگردن جا مطالبا ڪنهن حد تائين فلسفياڻي ۽ علامتي هئا، پر مزدورن جا ايجنڊا ٺوس ۽ ٺوس هئا، جهڙوڪ ڪم جا ڪلاڪ گهٽائڻ ۽ اجرت ۾ واڌ. جنهن شيءِ سڀني گروهن کي متحد ڪيو هو اهو موقعو هو ته هو پنهنجين ڪهاڻين جا ايجنٽ بڻجي وڃن.
ان بغاوتن چارلس ڊي گال کي جون جي مهيني لاءِ نيون چونڊون ڪرائڻ جو اعلان ڪيو، ۽ صدر هي اليڪشن کٽيندو، پر سندس تصوير ڪڏهن به واقعن مان نه نڪرندو -ڊي گال کي هڪ پراڻي، مرڪزيت پسند، حد کان وڌيڪ بااختيار ۽ قدامت پسند سياستدان طور ڏٺو وڃي ٿو، ۽ جنرل، فرانس جي سموري جديد تاريخ ۾ سڀ کان اهم شخصيتن مان هڪ آهي، ايندڙ سال اپريل 1969ع ۾ صدارت تان استعيفيٰ ڏئي ڇڏي.
ڏسو_ پڻ: ٿڌي ڏينهن لاءِ گرم الڪوحل مشروبات لاءِ 5 ترڪيبونان جي باوجود، اڄ به اهو سمجهڻ وڌيڪ اثرائتو آهي ته مئي 1968ع جي ورثي کي هڪ سماجي ۽ رويي جي انقلاب جي حيثيت ۾، سياسي انقلاب کان وڌيڪ . ڊينيل ڪوهن بينڊٽ حقيقتن جي علامتي شڪل بڻجي ويندو، خاص طور تي ان تصويري تصوير جي ذريعي، جنهن ۾ هو هڪ پوليس آفيسر تي مسڪرائيندي نظر اچي ٿو - جيڪا هن لاءِ، تصوراتي وصف هوندي ته اتي جدوجهد صرف سياسي نه هئي، پر زندگي پڻ، تفريح لاءِ، آزاديءَ لاءِ، جنهن سبب کين مسڪرايو، جنس کان وٺي آرٽس تائين .
مٿين، ڪوهن جي شاندار تصوير - بينڊٽ؛ هيٺ، ساڳئي لمحي هڪ ٻئي زاويه کان
انهي پهرين لمحي کان پوء، نانٽرري جي يونيورسٽي کي ايندڙ ڏينهن ۾ بند ڪيو ويو، ۽ ڪيترن ئي شاگردن کي خارج ڪيو ويو - جنهن ڪري راڄڌاني ۾ نوان مظاهرا شروع ٿيا، خاص ڪري سوربون يونيورسٽي ۾، جيڪو مئي جي شروعات ۾ هڪ وڏي مظاهري کان پوءِ، پوليس پاران حملو ڪري بند ڪيو ويو. ڪجهه ڏينهن جي نازڪ معاهدي کان پوءِ، جنهن جي نتيجي ۾ يونيورسٽيون ٻيهر کوليون ويون، نوان مظاهرا ٿيا، هاڻي پوليس ۽ شاگردن جي وچ ۾ سخت ڇڪتاڻ شروع ٿي وئي. ان کان پوء، minefield ofانڊر گرائونڊ سوسائٽي، مورين جو حوالو ڏنو، آخرڪار ڌماڪو ٿيو.
لاطيني ڪوارٽر ۾، سوربون جي ڀر ۾، شاگردن ۽ پوليس وچ ۾ جهيڙي جا منظر<4 10 هين کان 11 مئي جي رات ”نائيٽ آف دي بيريڪيڊس“ جي نالي سان مشهور ٿي، جڏهن ڪارون اوٽون ۽ سڙي رک ٿي ويون ۽ موچي جا پٿر هٿيارن ۾ تبديل ٿي ويا. پوليس جي خلاف. سوين شاگردن کي گرفتار ڪيو ويو ۽ اسپتال داخل ڪيو ويو، جيئن سٺا درجن وارا پوليس آفيسر هئا. 13 مئي تي، هڪ لک کان وڌيڪ ماڻهو پيرس جي گهٽين مان مارچ ڪيو.
14>شاگردن ۽ مزدورن گڏجي پيرس ۾ مارچ ڪيو
هڙتالون، جيڪي ڏينهن اڳ شروع ٿيون هيون، واپس نه ٿيون. شاگردن سوربون تي قبضو ڪيو ۽ ان کي هڪ خود مختيار ۽ مشهور يونيورسٽي قرار ڏنو- جنهن مزدورن کي به اهو ئي ڪرڻ لاءِ متاثر ڪيو ۽ انهن جي ڪارخانن تي قبضو ڪيو. مهيني جي 16 تاريخ تائين، لڳ ڀڳ 50 ڪارخانا مفلوج ۽ قابض ٿي ويندا، 200,000 مزدور 17 تاريخ تي هڙتال تي ويندا.
ٻئي ڏينهن، انگ 2 لک کان وڌيڪ مزدورن تائين پهچي ويندو - ايندڙ هفتي، انگ ڦاٽي پوندو: تقريبن 10 ملين مزدور هڙتال تي، يا فرانسيسي افرادي قوت جو ٻه ٽيون حصو، هڙتال تي شاگردن ۾ شامل ٿيندا. هڪ اهم تفصيل اها آهي ته اهڙيون هڙتالون يونين جي سفارشن جي برخلاف ٿيون- اهي خود مزدورن جو مطالبو هئا، جيڪي آخر ۾اجرت ۾ 35 سيڪڙو تائين واڌ ٿي ويندي.
مئي ۾ رينالٽ فيڪٽري تي مزدورن هڙتال ڪئي
جڏهن ته فرانسيسي مزدور طبقو ان ۾ شامل ٿيو جدوجهد، هجوم روزانو روڊن تي نڪتا ۽ وڌيڪ کان وڌيڪ، فرانسيسي ڪميونسٽ پارٽي جي حمايت سان، انهن جي تصورن سان "Tet Offensive" ۽ ويٽنام ۾ سست آمريڪي شڪست جي شروعات، پوليس سان پٿرن سان مقابلو ڪيو، مولوٽوف ڪاڪٽيل، بيريڪيڊس، پر نعرن، گيتن ۽ گرافيٽي سان پڻ.
مشهور کان “منع ڪرڻ حرام آهي“ هڪ گيت ۾ امر ڪيو ويو Caetano Veloso جي چوڌاري هتي، خواب، ڪنڪريٽ يا علامتي، فرانسيسي راڄڌاني جي ڀتين تي گرافيٽي بڻجي ويا، جيڪي مڪمل طور تي مطالبن جي وسعت جي نشاندهي ڪن ٿا جيڪي پيرس جي گهٽين تي قبضو ڪري رهيا آهن: "صارفين جي سماج سان گڏ"، "عمل نه ٿيڻ گهرجي. هڪ ردعمل، پر هڪ تخليق“، ”بيرڪيڊ گهٽيءَ کي بند ڪري ٿو، پر رستو کولي ٿو“، ”ڀائو ڪامريڊ، پراڻي دنيا توهان جي پٺيان آهي“، ”موچي جي پٿرن جي هيٺان، ساحل“، ”تصور هٿ اچي ٿو“، ”بي. حقيقي، ناممڪن جي طلب ڪريو”، “شاعري گهٽيءَ تي آهي”، “پنهنجو هٿيار ڦٽا ڪرڻ کان سواءِ پنهنجي پيار کي ڳنڍيو” ۽ گهڻو ڪجهه.
ڏسو_ پڻ: 29 اپريل، 1991 تي، Gonzaguinha وفات ڪري ويو
“ منع ڪرڻ حرام آهي”
"پٿلي جي هيٺان، ساحل"
"حقيقت پسند ٿيو، ناممڪن جي طلب ڪريو"
<0 "الوداع، ڊي گال، الوداع"صدر ڊي گال جيتوڻيڪ ملڪ ڇڏي ڏنو ۽ استعيفيٰ ڏيڻ جي ويجهو هو،جيئن حقيقي انقلاب ۽ ڪميونسٽ قبضي جو امڪان تيزي سان واضح نظر اچي رهيو هو. بهرحال، جنرل پيرس موٽي آيو ۽ فيصلو ڪيو ته نيون چونڊون ڪرايون، جن سان ڪميونسٽ متفق ٿيا- ۽ اهڙيءَ طرح هڪ ٺوس سياسي انقلاب جو امڪان هڪ طرف رهجي ويو.
چارلس ڊي گال سندس حامي 1968ع ۾ صدر جي پارٽيءَ جي چونڊن ۾ وڏي ڪاميابي هئي، پر اها ڊي گال جي ذاتي فتح نه هئي، جيڪو ايندڙ سال استعيفيٰ ڏيندو. جيتوڻيڪ مئي 1968ع جا واقعا فرانس ۽ اولهه جي تاريخ ۾ اڄ تائين هڪ ناگزير تاريخي نقطو هئا- مختلف طرفن لاءِ. ڪجهه ماڻهو انهن کي آزاديءَ ۽ تبديليءَ جي امڪان جي طور تي ڏسندا آهن، جيڪي ماڻهن طرفان، گهٽين ۾، ٻيا، جمهوري ڪاميابين ۽ جمهوري بنيادن کي ختم ڪرڻ واري انتشار جي حقيقي خطري طور.
هڪ ڏينهن کانپوءِ رات جو تصادم
سچ اهو آهي ته اڄ تائين ڪنهن به واقعن کي مڪمل طور تي بيان ڪرڻ جو انتظام نه ڪيو آهي - ۽ شايد اهو انهن جي معنيٰ جو بنيادي حصو آهي: ان جي وضاحت ڪرڻ ممڪن نه آهي. واحد اشارو، صفت يا حتي سياسي ۽ رويي جو رخ.
جيڪڏهن سياسي فتحون تحريڪ جي طول و عرض جي سامهون خوفناڪ هيون، علامتي ۽ رويي جون فتحون وڏيون هيون ۽ رهنديون: فيمينزم، ماحوليات، هم جنس پرست حقن جي قوت جا ٻج پوکيا، هر شيءِ جو اهو سمجھڻ تي زور ڏنو ته انقلاب ۽ سڌارا نه رڳو اداري سياست جي دائري ۾ اچڻ گهرجن، پر ماڻهن جي زندگين جي آزاديءَ ۾ به- علامتي طور به. ۽ رويي.
23>
ماڻهن جو لاڳاپو، رياست سان، سياست، ڪم، فن، اسڪول، سڀ ڪجهه ڊاهي پٽ ٿي ويو. اپ ۽ اوور هال - اهو ئي سبب آهي ته پئرس جي گهٽين تي انهي مهيني جي طاقت رهي ٿي. اهي، سڀ کان پوء، ڪجهه ناگزير مطالبا آهن، جن کي اڃا تائين ڌيان ڏيڻ، تبديلين، جھٽڪن جي ضرورت آهي. اهو خواب جيڪو زندگي مختلف ٿي سگهي ٿو ۽ هجڻ گهرجي، ۽ اها تبديلي ماڻهن جي هٿن سان فتح ٿيڻ گهرجي، اهو ايندھن آهي جيڪو اڃا تائين روشن ٿئي ٿو جڏهن اسان مئي 1968 بابت سوچيو ٿا - هڪ لمحو جڏهن تقريرن جي سرد ۽ فني پهلو کي ڇڏي ڏنو. عقليت ۽ اشارو، جدوجهد، عمل ۾ تبديل ٿي وئي. هڪ طرح سان، اهڙين بغاوتن فرانس کي مستقبل ڏانهن ڌڪيو، ۽ سماجي، ثقافتي ۽ رويي جي لاڳاپن کي جديد بڻايو، جيڪي ملڪ جي رهنمائي ڪرڻ شروع ڪيا.
جين پال سارتر فسادي شاگردن سان ڳالهائيندي چيو. سوربون، مئي 1968ع ۾
معنيٰ، خواهشن ۽ واقعن جي مونجهاري جي وچ ۾، جيڪي ان لمحي کي نشانو بڻائين ٿا، فرانس جي فلسفي جين پال سارتر مئي جي مهيني ۾ ڊينيئل ڪوهن بينڊٽ سان انٽرويو ڪيو.ان انٽرويو ۾ شايد مئي 1968ع جي سڀ کان وڌيڪ اثرائتي ۽ خوبصورت وصف بيان ڪرڻ ممڪن ٿي سگهي ٿي: سارتر چوي ٿو ته، ”توهان مان ڪا اهڙي شيءِ پيدا ٿي آهي، جيڪا هٻڪندي آهي، جيڪا بدلائي ٿي، جيڪا هر شيءِ کي رد ڪري ٿي، جنهن اسان جي سماج کي ٺاهيو آهي“، سارتر چوي ٿو. . “اهو اهو آهي جيڪو مان سڏيندس ممڪن جي فيلڊ کي وڌائڻ. ان کي رد نه ڪريو” . اهو سمجھڻ ته جيڪو ممڪن سمجهيو ويندو هو، گهٽين تي قبضو ڪرڻ کان پوء، وڌايو ويو هو، ۽ اهو خواب، تمنا، خواهش ۽ جدوجهد جو مقصد وڌيڪ ۽ بهتر تبديلين جو مقصد هو، سارتر جي مطابق، تحريڪ جي وڏي ڪاميابي هئي - ۽ اهو آهي، اڄ به، سندس عظيم ترين ورثو.