Marina Abramović Ze staat bekend om het testen van het uithoudingsvermogen van lichaam en geest en heeft met haar voorstellingen al bijna 50 jaar een grote impact op zowel publiek als critici en geeft belangrijke inzichten in de menselijke psychologie en natuur.

Hieronder vertellen we je meer over het traject van Abramović en laten we enkele van zijn belangrijkste werken zien.

- Begrijp het hoe en waarom van Marina Abramovic's verklaring over abortus

Wie is Marina Abramović?

Abramović is een van de grootste hedendaagse performancekunstenaars.

Marina Abramović is een performancekunstenaar die haar eigen lichaam gebruikt als onderwerp en expressiemiddel. Haar werken hebben een algemeen doel: de fysieke en mentale grenzen van de mens onderzoeken. Ze noemt zichzelf meestal de "grootmoeder van de performancekunst", maar wordt door critici ook wel "de grande dame van de performancekunst" genoemd.

Abramović werd in 1946 geboren in Belgrado, Servië (voormalig Joegoslavië), en begon haar carrière in het begin van de jaren 1970. Als dochter van voormalige guerrillastrijders van de Communistische Partij van Joegoslavië kreeg ze een strenge opvoeding en raakte ze al op jonge leeftijd geïnteresseerd in de kunstwereld.

- Banksy: een van de grootste namen in de hedendaagse straatkunst

Hij koos ervoor om in 1965 schilderkunst te studeren aan de Academie voor Schone Kunsten in de nationale hoofdstad, maar ontdekte al snel dat performance zijn ideale vorm van artistieke manifestatie was. Zeven jaar later volgde hij een postgraduaat aan de Academie voor Schone Kunsten in Zagreb, Kroatië.

Zijn belangrijkste professionele samenwerking was met de Duitse kunstenaar Ulay Van 1976 tot 1988 maakten de twee samen verschillende werken, tot het werk dat hun scheiding als koppel aankondigde. Ze stonden aan weerszijden van de Chinese Muur en liepen naar elkaar toe tot ze elkaar in het midden van het monument ontmoetten en afscheid namen. De performance was getiteld "The Lovers".

De belangrijkste werken van Abramović

Praten over Marina Abramović zonder haar werk te noemen is praktisch onmogelijk, omdat ze het lichaam interpreteert als een plek voor artistieke exploratie, zelfs als haar gezondheid daardoor in gevaar komt. Haar performances zijn meestal van lange duur en onderwerpen de kunstenaar vaak aan extreme omstandigheden van pijn en gevaar.

Een ander centraal punt in Abramovićs kunst is de integratie met het publiek. Ze gelooft in het belang van de betrokkenheid tussen kunstenaar en toeschouwer. Daarom nodigt ze mensen graag uit om deel te nemen aan haar voorstellingen, waardoor ze medewerkers worden.

- Wat we zagen bij de tentoonstelling Communal Ground van de kunstenaar Marina Abramovic in SP

Rhythm 10 (1973): Het is de eerste performance van de serie "Rhythms" en vond plaats in de stad Edinburgh, de hoofdstad van Schotland. Abramović liep met het lemmet van een mes in de ruimte tussen haar vingers. Elke keer als ze een fout maakte en zichzelf onbedoeld bezeerde, verwisselde ze het mes en begon ze opnieuw. De bedoeling was om dezelfde fouten opnieuw te maken, als verwijzing naar rituelen en de beweging van herhaling.

Ritme 5 (1974): In deze performance plaatste de kunstenaar een enorme houten constructie in de vorm van een ster op de vloer van het Belgrado Student Centre. Vervolgens knipte ze haar haar en nagels af en gooide ze die in de vlammen die door de randen van de constructie ontstonden. Tot slot ging Abramović in het midden van de ster liggen. De performance fungeerde als metafoor voor het idee van zuivering en moest worden onderbrokennadat de artiest te veel rook had ingeademd en het bewustzijn verloor.

Ritme 0 (1974): Een van de performances die Abramović's leven het meest in gevaar bracht. In Galleria Studio Morra in Napels, Italië, plaatste de kunstenaar meer dan zeventig objecten op een tafel, waaronder verf, pennen, bloemen, messen, kettingen en zelfs een geladen vuurwapen.

Ze liet het publiek weten dat ze met haar mochten doen wat ze wilden binnen een periode van zes uur. Abramović werd naakt uitgekleed, had blauwe plekken en zelfs een revolver op haar hoofd gericht. Het doel van de kunstenaar met deze performance was om de machtsverhoudingen tussen mensen in twijfel te trekken, de psychologie en de vorming van banden tussen mensen te begrijpen.

In relatie tot de tijd (1977): Deze performance werd uitgevoerd door Abramović in samenwerking met de kunstenaar Ulay in Studio G7, gelegen in de stad Bologna, Italië. 17 uur lang zaten de twee ruggelings tegen elkaar en waren ze aan elkaar gebonden door hun haar. De bedoeling achter het werk was om een reflectie te bevorderen over tijd, vermoeidheid en evenwicht.

Breathing In/Breathing Out (1977): Nog een performance samen met Ulay, dit keer in Belgrado. Abramović en hij knielden tegenover elkaar met hun neusgaten bedekt met sigarettenfilters en hun monden tegen elkaar, zodat ze alleen dezelfde lucht konden inademen.

De presentatie duurde 19 minuten: dat was de tijd die nodig was om de zuurstof die ze deelden op te laten raken en het echtpaar viel bijna flauw. Omdat ze een gevoel van angst bij het werk ervoeren, probeerden ze allebei het debat over liefdevolle onderlinge afhankelijkheid aan te moedigen.

Rust Energie (1980): Opnieuw samenwerkend wilden Abramović en Ulay een reflectie op wederzijds vertrouwen voorstellen. In de performance, die plaatsvond in Amsterdam, balanceerden ze de gewichten van hun lichamen die elkaar vasthielden in een boog, terwijl een pijl op het hart van de kunstenaar werd gericht.

Microfoons werden gebruikt om te laten zien hoe de hartslagen van het koppel versnelden van spanning en nervositeit naarmate de tijd verstreek. De voorstelling duurde slechts vier minuten en was volgens Abramović een van de meest gecompliceerde uit zijn carrière.

De kunstenaar is aanwezig (2010): "The Artist Is Present", in het Portugees, is een langlopende performance is de meest recente op de lijst en heeft veel weerklank gekregen over de hele wereld. Tijdens de tentoonstelling over haar bijna veertigjarige carrière in het MoMA, het Museum of Modern Art in New York, zat Abramović in een stoel en nodigde het publiek uit om een minuut lang in stilte oog in oog met haar te komen staan. In de drie maanden vantentoonstelling trad de kunstenaar in totaal 700 uur op.

Een van de mensen die bereid was om deel te nemen aan het optreden en Abramović verraste was Ulay, zijn voormalige partner. De twee waren ontroerd door de reünie en hielden elkaars hand vast aan het einde van het optreden.

Marina Abramović en Ulay tijdens de performance "The Artist Is Present" in het MoMA, New York (2010).