Pochodzący z Pernambuc João Cabral de Melo Neto był dyplomatą i poetą - ale nawet jeśli miał awersję do sentymentalizmu i emocjonalnych wybuchów, można śmiało powiedzieć, że Cabral był jednym z najpotężniejszych motorów nowoczesności w brazylijskiej poezji.

W setną rocznicę urodzin Cabrala, obchodzoną dziś, 9 stycznia 2020 r., ma on wymiar XX wieku, w którym żył i który pomógł wymyślić w brazylijskiej poezji. Jego akt urodzenia mówi, że urodził się 6 stycznia, ale poeta zawsze upierał się, że urodził się trzy dni później, 9 stycznia - i to z nim świętujemy.

Dzięki swojej rygorystycznej i zwięzłej poezji Cabral dzieli z Carlosem Drummondem de Andrade i Manuelem Bandeirą najwyższy Olimp poezji narodowej.

Nie jest jednak sprawiedliwe sprowadzanie go do takiego rygoru i odrzucenia sentymentalizmu (legenda głosi, że nie lubił muzyki i miał wieczny ból głowy, który ostatecznie naznaczył jego osobowość i jego pisarstwo, co zmusiło go do porzucenia profesjonalnej piłki nożnej i przyjmowania sześciu aspiryn dziennie przez całe życie) - Cabral robił wszystko w poezji, od surrealistycznych wersetów po krytykę społeczną, debatującTreść i forma, życie i śmierć, czas i przestrzeń, tworzenie, a nawet miłość - nawet jeśli wydaje się to jeść wszystko wokół ciebie.

Z myśli, z pomysłu, Cabral stworzył poezję namiętnie bez namiętności - od mózgu do serca, jak owoc przechodzi przez miecz. W rzeczywistości jest to znacznie więcej niż poezja mózgowa, ale dzieło poprzecinane sentymentalizmami znacznie bardziej zróżnicowanymi i złożonymi, niż moglibyśmy, nieostrożni, oczekiwać.

Cabral został przyjęty do Brazylijskiej Akademii Literatury w 1968 r.

Cabral zmarł 9 października 1999 r. w wieku 79 lat, zbierając nagrody i międzynarodowe uznanie (fakt, że nie otrzymał literackiej Nagrody Nobla jest z pewnością jedną z największych niesprawiedliwości szwedzkiej akademii).

Prace takie jak Nieszczęsna trójka z 1943 r., Pies bez piór z 1950 r., Morte e Vida Severina" (Śmierć i życie Seweryna) z 1955 roku, "Tylko jeden nóż z 1955 r., Edukacja przez kamień". 1966 i wiele innych dają nam wymiar nie tylko wielkości jednego z największych poetów XX wieku, ale także wyjątkowości i ogromu brazylijskiej poezji i literatury.

Aby upamiętnić tę datę, opublikowana zostanie nowa antologia z kompletnymi dziełami João Cabrala, z organizacją Antonio Carlosa Secchina i włączeniem dwóch książek pośmiertnych oraz dziesiątek nigdy niepublikowanych wierszy. Ponadto w pierwszej połowie tego roku zostanie opublikowana dokładna i kompletna biografia przedstawiająca życie poety przezliteratura Ivan Marques, z USP.

"Ktokolwiek czyta tę dobrze uformowaną poezję, wyobraża sobie osobę w porządku z samym sobą. Ale był istotą w rozkwicie swojej skóry, z wieloma trudnościami w praktycznym życiu. Możliwe, że jego twórczość jest rodzajem próby zharmonizowania tego wewnętrznego nieładu". mówi Ivan w wywiadzie dla gazety O Globo.

W dniu, w którym skończyłby 100 lat, rozdzieliliśmy tutaj 8 wierszy Cabrala - wspominając jednego z największych poetów języka portugalskiego wszechczasów - jako niepodważalne zaproszenie dla tych, którzy chcą powrócić lub po raz pierwszy zanurzyć się w dziele, które nigdy nie odejdzie.

"Koniec świata

"Na końcu melancholijnego świata

mężczyzn czyta gazety

Mężczyźni obojętni na jedzenie pomarańczy

które płoną jak słońce

Na pamiątkę dostałem jabłko

Wiem, że miasta telegrafują

prosząc o parafinę. Zasłona, którą widziałem lecącą

spadł na pustynię.

Ostatni wiersz, którego nikt nie napisze

tego konkretnego dwunastogodzinnego świata.

Zamiast ostatecznego osądu jestem zaniepokojony

ostateczne marzenie".

"Tkanie poranka

"Sam kogut nie utka poranka:

zawsze będzie potrzebował innych kutasów.

Od tego, kto złapie ten krzyk, który

i licytacja do innego; od innego koguta

który wyłapuje krzyk koguta, zanim

i zaprosił go do innego; i innych kogutów

że z wieloma innymi kogutami krzyżują się

słoneczne nici ich kogucich okrzyków,

tak, że poranek, od słabej sieci,

jest wpleciona pomiędzy wszystkie kutasy.

I ucieleśnia się na płótnie, pośród wszystkich,

Wznosząc namiot, do którego wszyscy mogą wejść,

rozrywka dla wszystkich, w markizie

(rano), że samoloty wolne od ramki.

Poranek, markiza z tkaniny tak przewiewnej

który, utkany, unosi się sam: światło balonu".

"Edukacja przez kamień

"Edukacja przez kamień: przez lekcje;

Uczyć się od kamienia, uczestniczyć w nim;

Uchwycenie jego inenfatycznego, bezosobowego głosu

(przez dykcję rozpoczyna zajęcia).

Lekcja moralna, jej zimny opór

Do tego, co płynie i do płynięcia, do bycia plastycznym;

To poetyka, jej konkretne ciało;

Ekonomia, kompaktowość:

Lekcje z kamienia (od zewnątrz do wewnątrz),

Mute primer), dla każdego, kto to przeliteruje.

Kolejna edukacja poprzez kamień: w Sertão

(od wewnątrz na zewnątrz i przeddydaktycznie).

W Sertão kamień nie wie, jak uczyć,

A gdybym uczył, nie uczyłbym niczego;

Tam nie uczysz się kamienia: tam jest kamień,

Kamień narodzin, wzmacnia duszę".

Pies bez piór (fragment)

"Przez miasto przepływa rzeka

jak ulica

jest mijany przez psa;

owoc

mieczem.

Rzeka przypominała teraz

delikatny język psa

teraz smutny brzuch psa,

teraz druga rzeka

wodnej brudnej szmatki

psich oczu.

Ta rzeka

był jak pies bez piór.

Nie wiedziałem nic o niebieskim deszczu,

różowej fontanny,

wody ze szklanki wody, wody z dzbanka,

ryb wodnych,

bryzy na wodzie.

Czy wiesz o krabach?

szlamu i rdzy.

Wiedział o błocie

jak błona śluzowa.

Powinieneś wiedzieć o ludziach.

Czy wiesz na pewno

rozgorączkowanej kobiety, która zamieszkuje ostrygi.

Ta rzeka

nigdy nie otwiera się na ryby,

do jasności,

do niespokojnego noża

który jest w rybach.

Nigdy nie otwiera się na ryby".

Nieszczęsna trójka

"Miłość zjadła moje imię, moją tożsamość,

Miłość zjadła mój certyfikat wieku,

moja genealogia, mój adres. Miłość

zjadł moje wizytówki. miłość przyszła i zjadła je wszystkie

papiery, na których napisałem swoje imię.

Miłość zjadła moje ubrania, moje chusteczki, moje

Love zjadł wiele metrów koszulek.

Miłość zjadła miarę moich garniturów.

numer moich butów, rozmiar moich

Miłość zjadła mój wzrost, moją wagę, moje

kolor moich oczu i włosów.

Miłość zjadła moje leki, moje recepty

Lekarze, moje diety. Zjadł moją aspirynę,

Moje fale krótkie, moje promieniowanie rentgenowskie.

testy psychiczne, moje testy moczu.

Miłość pochłonęła wszystkie moje książki na półce

poezja. zjadła moje książki prozatorskie cytaty

W słowniku wyszukał słowa, które w wierszu

mogą łączyć się w wersy.

Głodna miłość pożerała przybory mojego użytku:

grzebień, maszynka do golenia, szczotki, nożyczki do paznokci,

Wciąż głodny, miłość pożerała użycie

moje przybory: moje zimne kąpiele, śpiewana opera

w łazience, niedziałający podgrzewacz wody

ale wyglądała jak elektrownia.

Miłość zjadła owoce postawione na stole, wypiła

wodę ze szklanek i ćwiartek.

Ukryty cel, wypił łzy z oczu

które, o czym nikt nie wiedział, były wypełnione wodą.

Miłość wróciła, by zjeść gazety, w których

Bezmyślnie napisałem swoje imię ponownie.

Miłość gryzła moje dzieciństwo poplamionymi atramentem palcami,

włosy wpadały mu do oczu, buty nigdy nie błyszczały.

Miłość gryzła nieuchwytnego chłopca, zawsze w rogach,

i kto porysował książki, obgryzł ołówek, chodził po ulicy

Kopanie kamieni, gryzienie w rozmowach, obok bomby

z kuzynami, którzy wiedzieli wszystko

o ptakach, o kobiecie, o znakach

samochodem.

Miłość pochłonęła moje państwo i moje miasto.

martwe wody namorzynów, zniosły przypływ. Zjadły

twardolistne namorzyny, zjadły zielone

kwas trzcinowy pokrywający wzgórza

regularne, odcięte przez czerwone bariery

czarny pociąg, w dół kominów. Pochłonął zapach

Zjadł nawet te, które miały w sobie zapach morza i ściętej trzciny.

rzeczy, nad którymi rozpaczałem, ponieważ nie wiedziałem, jak mówić

z nich w wierszu.

Miłość pochłonęła dni, które jeszcze nie zostały ogłoszone w

Zjadł minuty przed

mój zegarek, lata, które linie mojej ręki

Zjadł przyszłego wspaniałego sportowca, przyszłego wspaniałego

Wielki poeta, zjadł przyszłe podróże wokół

ziemia, przyszłe półki z książkami wokół pokoju.

Miłość zjadła mój pokój i moją wojnę, mój dzień i moje życie.

Moja noc, moja zima i moje lato.

cisza, ból głowy, strach przed śmiercią".

"Tylko ostrze noża (fragment)

"Tak jak pocisk

pochowany w ciele,

tworzenie grubszych

po jednej stronie martwego mężczyzny;

jak pocisk

ciężkiego ołowiu,

w mięśniach mężczyzny

obciążając go bardziej z jednej strony

każdy pocisk, który miał

żywy mechanizm,

pocisk posiadający

aktywne serce

jak w zegarku

zanurzony w jakimś ciele,

do zegara życia

a także buntowniczy,

zegarek, który miał

krawędź noża

i wszelka bezbożność

z niebieskawym ostrzem;

tak jak nóż

bez kieszeni i obszycia

stał się częścią

anatomii;

jak intymny nóż

lub nóż do użytku wewnętrznego,

mieszkanie w ciele

jak sam szkielet

człowieka, który ją miał,

i zawsze bolesne,

człowieka, który zostałby zraniony

przeciwko jego własnym kościom.

Czy to kula, czy zegarek,

lub choleryczne ostrze,

jest jednak nieobecność

co ten człowiek niesie.

Ale co nie jest

w nim jest jak pocisk:

ma żelazo ołowiu,

to samo kompaktowe włókno.

To, co nie jest

w nim jest jak w zegarku

pulsujący w klatce,

bez zmęczenia, bez bezczynności.

To, co nie jest

w nim jest jak zazdrosny

obecność noża,

każdego nowego noża.

Dlatego najlepsze

używanych symboli

to okrutne ostrze

(lepiej jeśli z Pasmado):

ponieważ żaden nie wskazuje

ta nieobecność tak chętna

jako obraz noża

który miał tylko ostrze,

brak lepszego wskazania

ta bolesna nieobecność

że obraz noża

zredukowany do ust,

że obraz noża

w pełni dostarczony

głód rzeczy

które można wyczuć w nożach".

Zbieranie fasoli

"Zbieranie fasoli jest ograniczone pisaniem:

wrzucić ziarna do wody w misce

i słowa na kartce papieru;

a następnie wyrzucić wszystko, co unosi się na wodzie.

Racja, każde słowo będzie pływać na papierze,

zamarzniętą wodę, prowadząc swój czasownik:

aby zebrać tę fasolę, dmuchnij na nią,

i wyrzucić światło i pustkę, słomę i echo.

Zbieranie fasoli wiąże się z ryzykiem:

Komisja zauważa, że wśród ziaren ważonych pomiędzy

wszelkie ziarna, kamienie lub niestrawne,

niestrudzone, łamiące zęby ziarno.

Racja, nie, kiedy szukam słów:

kamień nadaje frazie najbardziej żywe ziarno:

utrudnia płynne, zmienne czytanie,

Przyciąga uwagę, wabi jak ryzyko".

"Bajka o architekcie

"Architektura jako drzwi do budynku,

otworzyć; lub jak zbudować otwarcie;

jak budować, a nie jak oblegać i zastawiać pułapki,

ani budować, jak zamknąć tajne;

budować otwarte drzwi, na drzwiach;

domy wyłącznie drzwi i dach.

Architekt: ten, który otwiera się na człowieka

(wszystko byłoby oczyszczone z otwartych domów)

drzwi-dla-gdzie, nigdy drzwi-przeciw;

przy czym, za darmo: światło powietrza właściwy powód.

Do czasu, aż tylu wolnych przestraszyło go,

zrezygnował z dawania życia w jasny i otwarty sposób.

Tam, gdzie rozpiętość się otwierała, ugniatał

nieprzezroczyste do zamknięcia; gdzie szkło, beton;

aż do refleksji nad człowiekiem: w kaplicy łona,

z wygodami matrycy, znowu płód".